Вясе́льнік ’запрошаны на вяселле госць’ (КТС, Я. Брыль, С. Александровіч, шчуч. Сцяшк., лельч., Мат. Гом.), драг. выси́лнык ’удзельнік вяселля’ (Клім.). Утворана ад прым. вясе́льны (гл.) і суф. ‑ік. Параўн. таксама польск. weselnik, чэш. veselník ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
crusader
[kru:ˈseɪdər]
n.
1) крыжано́сец -ца, крыжа́к -а́ m.
2) удзе́льнік кампа́ніі, пахо́ду
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Toréro
m - i -s, -s тарэ́ра, (пе́шы) удзе́льнік бычы́нага бо́ю
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Úmstürzler
m -s, -
1) удзе́льнік [прыхі́льнік] пераваро́ту
2) pl падрыўны́я элеме́нты
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Láienschaffende
sub m, f -n, -n удзе́льнік, -ца маста́цкай самадзе́йнасці
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
інсурге́нт, ‑а, М ‑нце, м.
Уст. Удзельнік узброенага паўстання супроць урада; паўстанец. Інсургенты атрадам у пяцьдзесят шабель і дзвесце штыкоў і кос групаваліся ў Звярынскіх лясах. Караткевіч.
[Ад лац. insurgens, insurgentis — які паўстае.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экскурса́нт, ‑а, М ‑нце, м.
Удзельнік экскурсіі (у 1 знач.). Не экскурсантам, а салдатам, Абпаленым агнём баёў, З гранатамі ды аўтаматам На дах рэйхстага я ўзышоў. Прануза.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
abolitionist [ˌæbəˈlɪʃənɪst] n.
1. абаліцыяні́ст, прыхі́льнік адме́ны яко́га-н. зако́на
2. hist. удзе́льнік ру́ху за адме́ну ра́бства ў ЗША ў XVIII–XIX стст.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Саіска́льнік ’удзельнік конкурсу на атрыманне чаго-небудзь’, ’той, хто рыхтуецца да атрымання вучонай ступені за навуковую працу або вучонага звання’ (ТСБМ). Частковая калька (бел. суф. ‑(а)льнік) рус. соиска́тель ’тс’ < искать ’шукаць’, параўн. Крукоўскі, Уплыў, 124 і наст.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
басту́ючы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад баставаць.
2. у знач. наз. басту́ючы, ‑ага, м. Удзельнік забастоўкі. Збор сродкаў у фонд бастуючых.
3. Дзеепрысл. незак. ад баставаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)