двухгало́сны, ‑ая, ‑ае.

1. Які спяваецца на два галасы. Двухгалоснае спяванне. Двухгалосная песня.

2. Які з’яўляецца спалучэннем двух галосных гукаў у аднаскладовым вымаўленні; дыфтангічны. Двухгалосны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыфмава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад рыфмаваць.

2. у знач. прым. Такі, у якім ёсць рыфма, з рыфмамі, у якім рыфмуюцца радкі. Рыфмаваная песня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цягу́чы

1. (пра вадкасць) díckflüssig, záhflüssig;

2. (пра металы) déhnbar, zähe;

3. (працяглы – песня і г. д.) gedéhnt, lánggezogen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гімн

(лац. hymnus, ад гр. hymnos)

1) урачыстая песня як сімвал дзяржавы;

2) увогуле хвалебная песня або музычны твор у гонар каго-н., чаго-н. (напр. г. чалавеку працы, г. жыццю).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

шля́гер

(ням. Schlager)

новая модная, вельмі папулярная ў які-н. перыяд песня, мелодыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Lied

n -(e)s, -er пе́сня, спеў

◊ es ist ímmer dassélbe [das álte] ~ ! — гэ́та ўсё та́я ж пе́сня!

davón kann ich ein ~ síngen* — я магу́ мно́га расказа́ць пра гэ́та

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

шля́гер, ‑а, м.

Новая модная, папулярная (да збітасці) песня ці інструментальная п’еса. Ён [амерыканец] спяшаўся вярнуцца на сваю базу, каб там выпіць віскі і паслухаць новы шлягер. Пішчыкава.

[Ням. Schlager.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трэ́йліць ‘гаварыць недарэчнасці, глупства, разводзіць плёткі’ (ваўк., Сл. ПЗБ). Па фармальных прыкметах (дыфтангічнае спалучэнне), відаць, літуанізм. Параўн. літ. trailúoti ‘балбатаць, пустазвоніць’, tráila ‘пустамеля, пустазвон’ (Кудзіноўскі, ABSl, 1, 225; Грынавяцкене, LKK, 16, 190), trailė̃ ‘вясёлая песня’ (Лаўчутэ, Балтизмы, 73).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

акы́н, ‑а, м.

Народны паэт-імправізатар і спявак у некаторых народаў Азіі (казахаў, кіргізаў і інш.). Ляці, мая песня, ляці і спявай, Суседа-акына як след прывітай. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канцо́на, ‑ы, ж.

1. Род лірычнага верша ў італьянскай і старафранцузскай паэзіі сярэдніх вякоў і эпохі Адраджэння.

2. Лірычная песня, якая па гучанню набліжаецца да італьянскай народнай песні.

[Іт. canzone.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)