Разм. Прадаць усю сваю маёмасць, усе свае тавары. Жонка Усцінава, Ганна, хуценька спрадалася, за сваіх хлапчукоў ды таксама — туды.Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
маяра́т
(п.-лац. maioratus, ад лац. maior = старэйшы)
1) парадак атрымання спадчыны ў феадальным і буржуазным праве, пры якім маёмасць пераходзіць старэйшаму сыну або старэйшаму ў родзе (проціл.мінарат);
2) маёмасць, што перадаецца на аснове такога права.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
віндыка́цыя
(лац. vindicatio = абарона, ахова)
юр. патрабаванне ўласніка вярнуць яму маёмасць судовым парадкам з чужога незаконнага валодання.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
описа́тьсов., в разн. знач. апіса́ць, мног. паапі́сваць;
описа́ть путеше́ствие апіса́ць падаро́жжа;
описа́ть окру́жность апіса́ць акру́жнасць;
описа́ть иму́щество апіса́ць маёмасць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Mobíli¦en
pl
1) рухо́масць, рухо́мая маёмасць
2) мэ́бля, дама́шняя абстано́ўка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
спа́дкі, ‑аў; адз.няма.
Разм.Маёмасць, якая пасля смерці ўладальніка пераходзіць у карыстанне каго‑н. Калі ж Фэлькі не стала, дык хвалёная багатырка Марыля мігам прыджгала ў Цімкавічы па бацькавы спадкі.С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
канфіскава́ць, канфіско́ўвацьюрыд. konfiszíeren vt; beschlágnahmen неаддз.vt, mit Beschlág belégen (накласціарыштнамаёмасць)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
віндыка́цыя
(лац. vindicatio = абарона, ахова)
патрабаванне ўласніка вярнуць яму маёмасць судовым парадкам з чужога незаконнага валодання.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
◎ По́сад ’посуд, пасуда’ (беш., Касп.). Відаць, з посуд, дыялектная мена у > а (Карскі, 1, 247), хаця магчыма кантамінацыя з маёмасным паняццем, параўн. польск.posiad, posiadło ’маёмасць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
БАНАЛІТЭ́Т
(франц. banalité),
у сярэдневяковай Зах. Еўропе манапольнае права сеньёра на маёмасць грамадскай значнасці (млын, печ, вінаградны прэс), за карыстанне якой сяляне павінны былі яму дадаткова плаціць. Баналітэты шырока ўжываліся феадаламі (у т. л. простымі рыцарамі) з канца 10—11 ст.