уту́піцца разм (пільна, не адводзячы вачэй, глядзець) ánstarren vt, fixíeren vt;

по́тым ён зно́ў уту́піўся ў чарцёж dann stárrte er die Zéichnung wíeder an

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

dokoła

навокал, навакол, наўкола; кругом;

dokoła Wojtek — зноў пра тое ж; казка пра белага бычка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

асалаве́ласць, ‑і, ж.

Уласцівасць асалавелага. Зноў знікла асалавеласць, з явілася яшчэ большая натхнёнасць, чым раней. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

до́ктараў, ‑ава.

Які належыць доктару. Доктарава кватэра. □ Зноў затрашчаў вясёлы агеньчык. Асвяціў схіленую доктараву постаць. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыхатамі́я

(гр. dichotomia)

1) дзяленне цэлага на дзве часткі, потым кожнай часткі зноў на дзве і г. д. (параўн. трыхатамія); 2) тып разгалінавання раслін, пры якім кожная галінка дзеліцца на дзве новыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

аднаві́ць, -наўлю́, -но́віш, -но́віць; -но́ўлены; зак.

1. што. Вярнуць да ранейшага нармальнага стану.

А. краіну.

А. здароўе.

2. перан., каго-што. Нанава ўзнавіць, прыпомніць.

А. у памяці.

3. каго. Вярнуць каму-н. ранейшае прававое ці службовае становішча.

А. у правах каго-н.

4. што. Пачаць зноў перарванае дзеянне, адносіны.

А. дружбу.

|| незак. аднаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. аднаўле́нне, -я, н.

|| прым. аднаўле́нчы, -ая, -ае (да 1 знач.).

А. перыяд.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

typically [ˈtɪpɪkəli] adv. тыпо́ва, характэ́рна;

typi cally Belarusian tolerance тыпо́ва белару́ская талера́нтнасць;

Typically, she’s forgotten her keys again. Як заўжды, яна зноў забылася на свае ключы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Óberfläche

f -, -en паве́рхня

wíeder an die ~ kómmen* — зно́ў з’яві́цца на паве́рхні; перан. зноў вы́йсці на паве́рхню

an der ~ háften [schwímmen*] — ко́ўзацца па паве́рхні, не ўніка́ць у су́тнасць спра́вы, схва́тваць вяршкі́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

зашамаце́ць, ‑мачу, ‑маціш, ‑маціць; зак.

Пачаць шамацець. // Прашамацець. Мякка зашамацела мокрае лісце, і зноў усё сціхла. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зашапта́цца, ‑шапчуся, ‑шэпчашся, ‑шэпчацца; зак.

Пачаць таптацца. // Пашаптацца. Людзі зашапталіся і пасля няёмкага маўчання загаварылі зноў. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)