дэграда́цыя, ‑і, ж.

Паступовая страта былых добрых якасцей; заняпад. Дэградацыя глебы. Дэградацыя культуры.

[Лац. degradatio — зніжэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кісло́тнасць, ‑і, ж.

Ступень змяшчэння кіслаты (у 2 знач.). Кіслотнасць глебы. Кіслотнасць малака.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мерзлата́, ‑ы, ДМ ‑лаце, ж.

Прамёрзлая глеба; прамёрзлы стан глебы. Вечная мёрзлага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паглына́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае здольнасць паглынаць што‑н. Паглынальная здольнасць глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

структу́рнасць, ‑і, ж.

Наяўнасць пэўнай структуры ў чым‑н. Структурнасць глебы. Структурнасць мінералаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

су́пескавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да супеску, складаецца з супеску. Супескавыя глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супясча́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да супеску, складаецца з супеску. Супясчаныя глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

травапо́лле, ‑я, н.

Севазварот з перыядычным травасеяннем на полі для аднаўлення ўрадлівасці глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчо́лачнасць, ‑і, ж.

Спец. Ступень насычанасці чаго‑н. шчолаччу. Шчолачнасць глебы. Шчолачнасць раствору.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

салане́ц, -нцу́, мн. -нцы́, -нцо́ў, м. (спец.).

Тып глебы стэпавых, пустынных зон, насычанай водарастваральнымі солямі, якія ў адрозненне ад саланчакоў утрымліваюцца не ў самым верхнім гарызонце, а на некаторай глыбіні.

|| прым. саланцо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)