◎ *Лабарда́, лъбърда ’страва з рознага збору’ (Нар. лекс.). З лабанда (гл.) пад уплывам бурдаі (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Су́слы ’страва з семені канопляў, стоўчанага з цыбуляй і соллю’ (Нік., Оч.). Да сусла, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Náhrung
f -, -en харч, е́жа, стра́ва
éine ~ erwérben* — зарабля́ць сабе́ на хлеб
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Gehírn
n -(е)s, -e
1) (галаўны́) мозг
2) мазгі́ (страва, ежа)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
галубцы, ‑оў; адз. галубец, ‑бца, м.
Страва, прыгатаваная з мяснога ці якога‑н. іншага фаршу, загорнутага ў капусныя лісты і тушанага ў соусе. — А я такіх галубцоў нагатавала, што Пеця ледзь ад талеркі адарваўся, — ласкава казала Рыпіна. Стаховіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
запраўка, ‑і, ДМ ‑праўцы, ж.
1. Дзеянне паводле дзеясл. запраўляць (у 1 знач.) — заправіць, запраўляцца — заправіцца.
2. Разм. Тое, чым запраўляюць страву; заправа, прыправа. Страва без запраўкі. ▪ Замест мучной запраўкі можна забяліць суп смятанай. «Работніца і сялянка».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
капуста назоўнік | жаночы род
Агародная расліна, лісце якой звіваецца ў качаны, а таксама самі качаны.
- Цвятная к. (асобы від капусты, суквецце якой ідзе ў ежу).
- Міска гарачай капусты (вараная страва з крышанага качана гэтай расліны).
- Марская капуста — марскія водарасці, якія ўжываюцца як ежа і як лячэбны сродак.
|| прыметнік: капусны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)
speciality [speʃiˈæləti] n. BrE
1. фі́рменны тава́р;
a speciality of the house фі́рменная стра́ва
2. галіна́ спецыя́льнасці;
Her speciality is Greek poetry. Яна спецыялізуецца па грэчаскай паэзіі.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Не́смак ’непрыемны смак у роце’ (Сл. ПЗБ), ’нясмачная страва’ (Сцяшк. Сл., Жд. 2), не́смач ’тс’ (слон., Жыв. сл., ТС), не́смаш ’тс’ (Сцяц.), укр. не́смак ’непрыемны смак; нясмачная страва’, польск. niesmak ’адсутнасць апетыту; непрыемны смак; безгустоўшчына; прыкрасць, непрыемнасць’. Да смак, смашны (гл.); частка названых слоў з канцавымі ‑к і ‑ч, відаць, запазычана з польскай мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Метуха́ ’страва з бульбы і малака’ (лун., Шатал.). Да мяць (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 71.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)