эпідэ́рміс, ‑а, м.

Спец.

1. Знешні, паверхневы слой скуры жывёл і чалавека, які складаецца з эпітэлію.

2. Покрыўная тканка лісця, сцябла, кораня і іншых органаў раслін.

[Ад грэч. epi — на, над і dérma — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

опали́ть сов.

1. (заставить обгореть) абпалі́ць, мног. паабпа́льваць;

2. (волосяной покров, ворс, верхний слой) асмалі́ць, мног. паасма́льваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Мядні́ць ’наносіць слой медзі на паверхню металічных вырабаў гальванічным спосабам’ (ТСБМ). Да медзь (гл.). Відаць, са словазлучэння рабіць медным.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

згаблява́ць, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; зак., што.

Габлюючы, зняць верхні слой чаго‑н. Згабляваць няроўнасці. □ — Ідзі, Мікалай, мне тут у гэтай дошцы кант згаблюй — я збіваць пачну. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плакіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.

Спец.

1. Тое, што і плакіраванне.

2. Верхні слой, абліцоўка плакіраваных прадметаў.

3. Дзёран, які высцілае плакіраваны ўчастак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ско́ўзаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм.

1. Трэннем, коўзаннем сцерці верхні слой чаго‑н. Скоўзаць палазы ў санях.

2. Качаючыся, змяць, пакамячыць што‑н. Скоўзаць пасцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смята́на, ‑ы, ж.

Густы і тлусты верхні слой сквашанага малака. Смятана з тварагом. Бліны са смятанай. □ Пад гарой аладак гнецца столік, І смятаны — аж па берагі. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бало́нь ’абалонь, верхнія слаі драўніны’ (Бяльк.), боло́на (Нас.), болона́ ’абза, верхні слой дрэва’ (Мядзв.), болонь ’не смалістая частка сасны’ (палес.). Рус. болона́ ’нарасць на дрэве’, бо́лонь ’верхні слой, мяккая кара дрэва’. У іншых слав. мовах формы з іншай семантыкай. Параўн. бало́на 1, бало́на 2, бало́нкі ’перапонкі’ (там і формы). Да прасл. bolna, bolnь, якое мае шмат значэнняў — ’перапонка, плеўка, верхні слой, мяккая кара, скурка і г. д.’ і, мабыць, ідэнтычнае з *bolna ’паляна, луг’. Адпавядае літ. bálnas ’белы’, грэч. φολίς ’луска’. Гл. Бернекер, 69; Фасмер, 1, 189; Траўтман, 25; Слаўскі, 1, 37; Шанскі, 1, Б, 157. Гл. абалонь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

звастры́ць, звастру, звострыш, звострыць; зак., што.

1. Зняць няроўнасць або верхні слой якой‑н. паверхні тачыльным інструментам. Звастрыць шчарбіну на нажы.

2. Вострачы, зрабіць тонкім, вузкім (пра лязо).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эктапла́зма

(ад экта- + плазма)

перыферычны слой цытаплазмы клетак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)