substratum [ˈsʌbstrɑ:təm] n. (pl. substrata)

1. ні́ж ні слой

2. асно́ва, ба́зіс;

a substratum of truth in her story асно́ва праўдзі́васці ў яе́ апавяда́нні

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

палу́шчыць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑плыць; зак., што.

1. Злушчыць усё, многае.

2. і без дап. Лушчыць некаторы час.

3. Спец. Узрыхліць верхні слой глебы лушчыльнікам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аксідава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак. і незак., што.

Спец. Дзейнічаць акісленнем на верхні слой металу для засцярогі ад карозіі або надання прыгожага знешняга выгляду.

[Ад грэч. axys — кіслы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лесірава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Спец. Нанесці (наносіць) тонкі слой празрыстай фарбы на сухія месцы карціны для ўзмацнення ці відазмянення тону.

[Ад ням. lasieren.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лесіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.

Спец.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. лесіраваць.

2. Тонкі слой, мазок празрыстай фарбы на карціне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэ́дра, ‑ы, ж.

Вонкавы каляровы слой скуры ў пладоў цытрусавых (лімонаў, апельсінаў і пад.). // Высушаная апельсінавая або лімонная скурка, якая ўжываецца як вострая прыправа.

[Ад іт. cedro — цытрон.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмульсі́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да эмульсіі. Эмульсійны слой. // Які ўтрымлівае эмульсію. Эмульсійныя фарбы. // Які ажыццяўляецца пры дапамозе эмульсіі. Эмульсійнае ахаладжэнне пракату.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Mútterboden

m -s

1) раслі́нны слой гру́нта

2) мацяры́нскі грунт, мацяры́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

стратасфе́ра

(ад лац. stratum = слой + сфера)

слой атмасферы, размешчаны над трапасферай, на вышыні ад 8—16 да 55 км.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Мыле́ц ’плывун, ілісты слой пяску’ (ТСБМ; гродз., дзярж., ганц., Сл. ПЗБ), ’суглінак’ (Бяльк.). Да мыл (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)