уду́шлівы, -ая, -ае.

1. Які спірае дыханне, робіць яго цяжкім.

Удушлівае паветра.

2. Які выклікае ўдушша.

У. газ.

3. Такі, як пры ўдушшы.

У. кашаль.

|| наз. уду́шлівасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

удзьму́ць, -му́, -ме́ш, -ме́; -мём, -мяце́, -му́ць; -мі́; -му́ты і удзьму́хнуць, -ну, -неш, -не; -ні́; -нуты; зак., што ў што.

Дзьмучы, увесці ўнутр.

У. паветра куды-н.

|| незак. удзіма́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

beklómmen

a прыгне́чаны, спаку́таваны; ця́жкі (паветра і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Lúftdruck

m -(e)s ціск паве́тра; паве́траная хва́ля

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вы́пампаваць, ‑пую, ‑пуеш, ‑пуе; зак., што.

Пампуючы, выдаліць. Выпампаваць ваду, паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абцяка́льнік, ‑а, м.

Спец. Прыстасаванне, якое змяншае супраціўленне паветра пры руху.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паветраачышча́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ачысткі паветра. Паветраачышчальная ўстаноўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паветраме́р, ‑а, м.

Спец. Апарат для вымярэння згушчэння і разрэджвання паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пылаўло́ўнік, ‑а, м.

Апарат для ачышчэння паветра або газу ад пылу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

airy [ˈeəri] adj.

1. по́ўны паве́тра; прасто́рны;

a large airy room прасто́рны пако́й

2. лёгкі, эфі́рны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)