Шостая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны «э» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад, «хлеб — хльэб»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «э», напрыклад, «мае — майэ», «здароўе — здароўйэ», «лье — льйэ», «п’е — пйэ», «ехаць — йэхаць». Вялікае Е.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
L, l
[el]
n., pl. L's or Ls, l’s or ls
двана́ццатая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
M, m
[em]
n., pl. M's or Ms, m’s or ms
трына́ццатая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
прапісны́
1.Ánmelde-;
прапісна́я лі́тара gróßer Búchstabe; Versál [vɛr-] m -s, -i¦en,Versálbuchstabe m -ns, -n (высок.);
прапісна́я і́сціна Bínsenwahrheit f -, -en, Bínsenwéisheit f -, -en
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
АГАМІ́ЧНАЕ ПІСЬМО́
(стараж.-ірл. ogam, ogum),
літарнае пісьмо кельтаў і піктаў на Брытанскіх а-вах. Вядома па надпісах з 4 ст. Аснова агамічнага пісьма — лінія, на якую наносіліся кропкі і штрыхі. Літара складалася з сукупнасці аднолькавых (ад 1 да 5) штрыхоў (зычны гук) ці кропак (галосны гук). Паходжанне невядома. Выцеснена лацінкай, але як тайнапіс у Ірландыі захавалася да 17 ст.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Л,
трынаццатая літарабел. і некаторых інш.слав. алфавітаў. Паходзіць з кірыліцкай λ («людзі»), што ўзнікла на аснове грэка-візант. устаўнай λ («ламбда»). У старабел. графіцы абазначала гукі «л», «л’» («лавра», «львица»). Мела лікавае значэнне «трыццаць». У 16 ст. акрамя рукапіснай набыла друкаваную форму. У сучаснай бел. мове абазначае санорныя змычнапраходныя ротавыя пярэднеязычныя зычныя гукі «л», «л’» («волат», «ільгота» — «йіл’гота», «хваля» — «хвал’я»).
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ю, нескл., н.
Трыццаць першая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны гук «у» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад: «людзі — льудзі», «сюжэт — сьужэт»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «у», напрыклад: «спяшаюся — спяшайуся», «саўю — саўйу», «лью — льйу», «праб’ю — прабйу», «юнак — йунак».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
D, d
[di:]
n., pl. D's[di:z]d’s
1) чацьве́ртая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту
2) Mus. рэ (но́та)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
uncial
[ˈʌnʃəl]
n.
1) унцыя́л -а m., унцыя́льная літара, унцыя́льнае пісьмо́
2) ру́капіс, напі́саны унцыя́льным пісьмо́м
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
E, e
[i:]
n.,pl. E's, e’s[i:z]
1) пя́тая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту
2) Mus. мі (но́та)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)