1. (дзейнічацьу адпаведнасціз чым-н) sich ríchten (nach D); sich léiten lássen* (von D); áusgehen* vi (s) (von D);
2. (трымацькірунак) in Ríchtung (NабоG) géhen*, sich begében*, sich (hín)wénden*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
trend
[trend]1.
n.
агу́льная накірава́насьць, кіру́накm.; тэндэ́нцыя, плынь f.
new trends in the arts — но́выя плы́ні ў маста́цтве
2.
v.i.
мець агу́льную тэндэ́нцыю; накіро́ўвацца; схіля́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
дэзурбані́зм
(ад дэз- + урбанізм)
кірунак у горадабудаўніцтве 20 ст., які супрацьпастаўляе буйным гарадам свабоднае рассяленне сярод вясковай прыроды.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
еўге́ніка
(англ. eugenics, ад гр. eugenes = добрага паходжання)
кірунак у генетыцы, які распрацоўвае праблемы паляпшэння біялагічных уласцівасцей чалавека.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
інтуіцыяні́зм
(ад інтуіцыя)
кірунак у філасофіі матэматыкі, які лічыць інтуіцыю асноўным крытэрыем строгасці матэматычных разважанняў (параўн.лагістыка 2).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
механіцы́зм
(ад гр. mechanikos = вынаходніцкі)
антыдыялектычны кірунак у філасофіі, які зводзіць усю разнастайнасць быцця да простых законаў механікі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
неараманты́зм
(ад неа- + рамантызм)
кірунак у літаратуры і мастацтве канца 19 — пач. 20 ст., які выяўляў падабенства да рамантызму.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
псеўдаго́тыка
(ад псеўда- + готыка)
стылістычны кірунак у заходнееўрапейскай архітэктуры 18 — пач. 20 ст., які характарызаваўся эклектычным выкарыстаннем форм готыкі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
этаты́зм
(фр. étatisme, ад etat = дзяржава)
кірунак палітычнай думкі, які разглядае дзяржаву як вышэйшы вынік і мэту грамадскага развіцця.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
АКАДЭМІ́ЗМ
(франц. académisme),
1) чыста тэарэт.кірунак, традыцыяналізм у навуцы і асвеце.
2) Адарванасць навукі, мастацтва, асветы ад жыцця і грамадскай практыкі.
3) У выяўленчым мастацтве — кірунак, які склаўся ў маст. акадэміях 16—19 ст. (гл. ў арт.Акадэміі мастацкія) і прытрымліваўся традыцыйных правілаў класічнага мастацтва антычнасці і Адраджэння. Садзейнічаў сістэматызацыі маст. адукацыі, замацаванню класічных традыцый (гл.Класіцызм), якія ператвараліся ім у «вечныя» каноны. Лічачы, што сучаснае жыццё не вартае высокага мастацтва, акадэмізм проціпастаўляў яму надчасавыя і наднац. нормы прыгажосці, ідэалізаваныя вобразы, далёкія ад рэальнасці сюжэты (з ант. міфалогіі, Бібліі), што падкрэслівалася ўмоўнасцю мадэліроўкі, колеру і малюнку, тэатральнасцю кампазіцыі. Пад націскам мастакоў-рэалістаў і творчай апазіцыі акадэмізм распаўся і відазмяніўся. У 20 ст. ў шэрагу краін ён часам выяўляўся ў адноўленых формах неакласіцызму.