анты́чны в разн. знач. анти́чный;

~ная культу́ра — анти́чная культу́ра;

а. про́філь — анти́чный про́филь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чужазе́мшчына, -ы, ж.

1. Чужая зямля, краіна; чужына.

2. Усё чужое, чужаземнае (культура, звычаі і пад.; неадабр.).

Захапляцца чужаземшчынай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пралетку́льт м., ист. (культурна-асветніцкая арганізацыя «Пралета́рская культу́ра») пролетку́льт (культурно-просветительская организация «Пролета́рская культу́ра»)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

параджэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н. (кніжн.).

Тое, што пароджана кім-, чым-н.; вынік чаго-н.

Культура — п. культурных патрэб народа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

winter crop [ˌwɪntəˈkrɒp] n. азі́міна, азі́мая культу́ра

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

развіты́, -а́я, -о́е.

1. Які дасягнуў высокай ступені развіцця.

Развітая культура.

2. 3 шырокім кругаглядам, усебакова адукаваны.

Р. малады чалавек.

|| наз. разві́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

монакульту́ра, -ы, мн. -ы, -ту́р, ж. (спец.).

Адна сельскагаспадарчая культура, якая вырошчваецца на працягу многіх гадоў на адным і тым жа ўчастку.

|| прым. монакульту́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лён-кудра́ш, лёну-кудрашу́, ільну-кудрашу́ і (пасля галосных) льну-кудрашу́, м.

Расліна з невысокім кусцістым сцяблом (31—50 см), разводзіцца як багатая на алей культура.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́ркавы Párk-; Gárten-;

па́ркавая культу́ра Gártenkultur f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

земляро́бства, -а, н.

1. Апрацоўка зямлі для вырошчвання сельскагаспадарчых раслін.

Высокая культура земляробства.

2. Раздзел аграноміі, які вывучае спосабы карыстання зямлёй і павышэння ўрадлівасці глебы.

|| прым. земляро́бчы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)