readership [ˈri:dəʃɪp] n.
1. ко́ла чытачо́ў (якія чытаюць пераважна часопісы і газеты)
2. звыч. Readership зва́нне, паса́да дацэ́нта; дацэнту́ра ў англі́йскіх універсітэ́тах
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
мітрапалі́т
(гр. metropolites)
вышэйшае ганаровае званне епіскапа, а таксама епіскап, якому нададзена гэта званне.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
контр-адміра́льскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да контр-адмірала, належыць яму. Контр-адміральскае званне. Контр-адміральскія пагоны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пасвяці́цца, ‑свячуся, ‑свецішся, ‑свеціцца; зак., у каго.
Уст. Прыняць цасвячэнне ў які‑н. сан, у якое‑н. званне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мі́чман ’воінскае марское званне’ (ТСБМ). З рус. ми́чман (з 1710 г.) ’малодшы лейтэнант у флоце’, якое з англ. midshipman ’марскі кадэт’ (Фасмер, 2, 630; Крукоўскі, Уплыў, 83).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
палко́ўнік, ‑а, м.
1. Афіцэрскае званне або чын, які ідзе за званнем падпалкоўніка. Палкоўнік ганарыўся тым, што ён, кадравы афіцэр, .. вырас ад капітана да палкоўніка, мае сем узнагарод. Шамякін. // Асоба, якая носіць гэтае званне. Пажылы, друзлы сівавусы палкоўнік сядзеў у штабе польскай дывізіі. Колас.
2. Уст. Камандзір палка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ГАНАРО́ВЫ ГРАМАДЗЯНІ́Н,
1) прывілеяванае званне, устаноўленае ў Рас. імперыі ў 1832 для асобных груп гараджан. Ганаровы грамадзянін вызваляўся ад падушнага падатку, рэкруцкай павіннасці, цялесных пакаранняў.
2) Званне, якое ў Рэспубліцы Беларусь і некаторых інш. краінах надаецца мясц. органамі дзярж. улады асобам за іх асабістыя заслугі перад пэўным горадам.
т. 5, с. 20
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
магі́стэрства, ‑а, н.
1. Званне, вучоная ступень магістра (у 1, 2 знач.).
2. Гіст. Праўленне магістра (у 3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
маркгра́фства, ‑а, н.
Гіст.
1. Княства, утворанае ў працэсе феадалізацыі з маркі 2 (у 1 знач.).
2. Званне маркграфа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аспрэ́чваць несов.
1. оспа́ривать; см. аспрэ́чыць;
2. (добиваться чего-л.) оспа́ривать;
а. зва́нне чэмпіёна — оспа́ривать зва́ние чемпио́на
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)