Hö́rgerät
n -(e)s, -e слыхавы́ апара́т (для тых, хто дрэнна чуе)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
abusive
[əˈbju:sɪv]
adj.
1) абра́зьлівы, зьнява́жлівы; рэ́зкі
abusive words — абра́зьлівыя сло́вы
abusive language — ла́янка
2) які́ дрэ́нна абыхо́дзіцца
3) няпра́вільна ўжы́ты
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
malign
[məˈlaɪn]
1.
v.t.
дрэ́нна выка́звацца пра каго́; паклёпнічаць
2.
adj.
1) злы; шко́дны
2) ненаві́сны, варо́жы
3) ве́льмі шко́дны; злая́касны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
misunderstood
[,mɪs,ʌndərˈstʊd]
1.
v., past t. and p.p. of misunderstand
2.
adj.
1) памылко́ва або́ дрэ́нна зразуме́ты
2) недастатко́ва ацэ́нены, недаацэ́нены
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
крытыкну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.
Разм. Трохі, злёгку пакрытыкаваць. — Крытыкнём каго; калі што не так, пахвалім за добрае. Васілевіч. — Вось... начальніка цэха Мышкоўскага можна крытыкнуць. Працуюць у яго там дрэнна, без аганьку. Каршукоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нядо́шлы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Слабы, кволы. Народ у маёнтку быў дробны, нядошлы. Колас. Кандрат Назарэўскі ўжо ніяк не памятаў бацькаўскага нядошлага каня і разгатай сахі. Чорны. // Які дрэнна расце; чахлы. Брыдуць [людзі] па рыхлай дарозе, паміж нядошлага зарасніку. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сухару́кі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які дрэнна валодае або зусім не валодае рукой (рукамі) з-за атрафіі мышц. [Андрэй:] — А што ў мяне рука, дык вайну вініце. Яна вінавата, а не я. Маёй віны няма, што я цяпер сухарукі... Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыні́ка ’чалавек, які дрэнна бачыць’ (Жд.). Як і папярэдняе, да прыні́кнуць, але са значэннем ’прыпасці’ і звужэннем семантыкі. Параўн. аналагічнае ўтварэнне (прыслоўе) у рус. арханг. прини́чиво ’пільна (углядацца і пад.)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
F, f
[ef]
n., pl. F's, f’s
1) шо́стая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту
2) найніжэ́йшая шко́льная адзна́ка (ве́льмі дрэ́нна)
3) Mus. фа (но́та)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
misuse
1. [,mɪsˈju:z]
v.t.
1) памылко́ва ўжыва́ць
2) дрэ́нна абыхо́дзіцца з кім-чым, злоўжыва́ць
2. [,mɪsˈju:s]
n.
1) памылко́вае ўжыва́ньне
2) дрэ́ннае абыхо́джаньне
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)