на́цыя, ‑і, ж.

1. Гістарычная супольнасць людзей, якая склалася ў ходзе фарміравання агульнасці іх тэрыторыі, эканамічных сувязей, мовы, культуры, псіхічных рыс. Права нацый на самавызначэнне. □ Нацыі непазбежны прадукт і непазбежная форма буржуазнай эпохі грамадскага развіцця. Ленін.

2. Дзяржава, краіна. Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.

[Ад лац. natio — племя, народ.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэнтралізава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад цэнтралізаваць.

2. у знач. прым. Які мае цэнтральную дзяржаўную ўладу, сканцэнтраваны ў руках дзяржавы. Цэнтралізаваная ўлада. Цэнтралізаваная дзяржава.

3. у знач. прым. Які выходзіць з аднаго цэнтра (у 3 знач.). Цэнтралізаваная бухгалтэрыя. Цэнтралізаванае забеспячэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Signatármacht

f -, -mächte дзяржа́ва, яка́я падпіса́ла яко́е-н. пагадне́нне, краі́на-ўдзе́льніца (пакта і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Reich

n -(e)s, -e

1) дзяржа́ва, імпе́рыя

2) перан. свет, ца́рства (напр. раслін)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

краі́на, ‑ы, ж.

1. Мясцовасць, тэрыторыя, край (у 2 знач.). Горкая краіна. Цёплыя краіны. Азёрная краіна. □ Я моцна-моцна звязан з вамі, Малюнкі роднае краіны! Колас.

2. Дзяржава. Сацыялістычныя краіны. Капіталістычныя краіны. □ Краіна родная, Савецкая краіна, Табе я ў песнях сэрца аддаю. А. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эмітэ́нт

(лац. emittens, -ntis = які выпускае)

дзяржава, банк або ўстанова, якая выпускае ў абарот папяровыя грошы, каштоўныя паперы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

commonwealth

[ˈkɑ:mənwelӨ]

n.

1) наро́д -у m., грамадзя́не аднае́ дзяржа́вы

2) дэмакраты́чная дзяржа́ва; супо́льнасьць, садру́жнасьць f.

•

- Commonwealth of independent States

- the British Commonwealth of Nations

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

эміра́т

(ад эмір)

1) феадальная дзяржава, на чале якой стаіць эмір;

2) сістэма дзяржаўнага кіравання ў феадальных мусульманскіх краінах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

этаты́зм

(фр. étatisme, ад etat = дзяржава)

кірунак палітычнай думкі, які разглядае дзяржаву як вышэйшы вынік і мэту грамадскага развіцця.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

autonomy

[ɔˈtɑ:nəmi]

n., pl. -mies

1) аўтано́мія f.

а) самаўра́д -у m., самакірава́ньне n.; незале́жнасьць f.

б) пра́ва на самакірава́ньне

2) аўтано́мная дзяржа́ва

3) самасто́йнасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)