буйны́​II

1. (вялікі ў памерах) groß, Groß-;

буйны́а́я рага́тая жывёла Gróßvieh n -s;

2. (вялікі колькасцю);

буйны́ыя сі́лы gróße Kräfte;

3. (выдатны, прывабны) bedéutend, hervórragend, groß

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

brilliant

[ˈbrɪljənt]

adj.

1) зы́ркі; бліску́чы

2) Figur. пы́шны, велікапы́шны; цудо́ўны, надзвыча́йны

3) ве́льмі здо́льны, выда́тны (хіру́рг, матэма́тык), генія́льны (плян)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

extraordinary

[ɪkˈstrɔrdəneri]

adj.

1) ва́рты ўва́гі, выда́тны; незвыча́йны

2) надзвыча́йны

an envoy extraordinary — надзвыча́йны і паўнамо́цны пасо́л, пасла́ньнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

áuserkoren, áuserlesen

a выда́тны, адбо́рны; вы́танчаны

~e Wáren — тава́ры вышэ́йшай я́касці

~ e Geséllschaft — вы́бранае грама́дства

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Prúnkstück

n -(e)s, -e

1) кашто́ўнасць, кашто́ўная [раско́шная] рэч

2) перан. выда́тны экземпля́р, жамчу́жына

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

daisy

[ˈdeɪzi]

1.

n., pl. -sies

1) маргары́тка f., рамо́нак -ку m.

2) Sl. першакля́сная рэч

2.

adj. Sl.

першакля́сны, выда́тны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

luminary

[ˈlu:məneri]

1.

n., pl. -naries

1) сьвяці́ла n. (як со́нца)

2) выда́тны чалаве́к

3) шту́чнае сьвятло́ (асьвятле́ньне)

2.

adj.

сьветлавы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

noted

[ˈnoʊtɪd]

adj.

1) вядо́мы, славу́ты; выда́тны

2) заўва́жаны

His absence from class was noted — Яго́ная адсу́тнасьць у кля́се была́ заўва́жаная

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

wonderful

[ˈwʌndərfəl]

adj.

1) незвыча́йны, дзівуго́дны, дзіво́сны; чаро́ўны, цудо́ўны

The explorer had wonderful adventures — Дасьле́днік перажы́ў незвыча́йныя прыго́ды

2) выда́тны, надзвыча́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

наезнік, ‑а, м.

1. Чалавек, які добра ездзіць вярхом; яздок. Жаўнер быў выдатны наезнік, і конь пад ім быў лёгкі і быстры. Колас.

2. Тое, што і жакей. Пад адабральны гул трыбун наезнікі прадэманстравалі сваё майстэрства ў пераадоленні бар’ераў. «Звязда». // Цыркавы артыст, які выступае на кані.

3. Спецыяліст, які займаецца на конных заводах.

4. Дробнае насякомае атрада перапончатакрылых, якія адкладваюць яечкі ў цела вусеняў іншых насякомых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)