смалі́льшчык, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца смаленнем ​1 чаго‑н.; той, хто смаліць ​1 што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суадка́зчык, ‑а, м.

Той, хто з’яўляецца адказчыкам за якую‑н. справу сумесна з кім‑н. іншым.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унія́т, ‑а, М ‑яце, м.

Паслядоўнік уніі (у 2 знач.); той, хто прытрымліваецца грэка-каталіцкага веравызнання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фехтава́льшчык, ‑а, м.

Той, хто фехтуе, займаецца фехтаваннем. На фотаздымках і малюнках.. [Паўліку] даводзілася бачыць фехтавальшчыкаў. Шыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

clipper

[ˈklɪpər]

n.

1) той, хто стрыжэ́

2) прыла́да да адраза́ньня (нажні́цы, куса́чыкі)

3) шпа́ркі конь

4) клі́пэр -а m., скарахо́дны карабе́ль; шпа́ркі самалёт

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дагля́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто даглядае каго-, што-н., наглядае за кім-, чым-н.

Д. коней.

2. Службовая асоба, якая даглядае дарожныя рэчы, грузы на мытні.

Мытны д.

|| ж. дагля́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. дагля́дчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

добраахво́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які па ўласным жаданні ўступіў у армію ў час вайны.

Пайсці добраахвотнікам на фронт.

2. Той, хто па сваёй ініцыятыве ўзяў на сябе якую-н. работу.

Ехаць на ўборку знайшліся добраахвотнікі.

|| прым. добраахво́тніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дысідэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, хто адступае ад пануючага ў краіне веравызнання; вераадступнік.

2. Чалавек, які не згодны з пануючай ідэалогіяй, які інакш мысліць.

|| ж. дысідэ́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дысідэ́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наёмнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Ваеннаслужачы наёмнага войска.

Вярбоўка наёмнікаў.

2. Той, хто за плату гатоў здзейсніць злачынства, выгаднае наймальніку.

Няма апраўдання наёмнікам і тэрарыстам.

3. Тое, што і найміт.

|| ж. наёмніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. наёмніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саю́знік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто знаходзіцца ў саюзе (у 1 і 2 знач.), дзейнічае ў згодзе з кім-, чым-н.

Заключаць пагадненне з саюзнікамі.

Саюзнікі ў барацьбе з агрэсарамі.

|| ж. саю́зніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. саю́зніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)