visit​2 [ˈvɪzɪt] v.

1. наве́дваць, адве́дваць; захо́дзіць (да каго-н.); хадзі́ць, е́здзіць, быва́ць;

visit foreign countries е́здзіць за мяжу́;

I hope to visit London. Я спадзяюся пабываць у Лондане;

go visiting хадзі́ць у го́сці;

I’m just visiting here. Я тут праездам;

visit (with) AmE гасці́ць, гасцява́ць; спыня́цца, часо́ва знахо́дзіцца (у каго-н.);

This is a place never visited by the sun. Гэта месца, куды ніколі не заглядвае сонца.

2. знаёміцца. агляда́ць;

visit a new housing project знаёміцца з но́вым будаўні́чым прае́ктам

3. AmE (with) пагавары́ць, пабала́каць (з кім-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ве́яць несов., в разн. знач. ве́ять; (очищать веянием — ещё) прове́ивать, провева́ть; (дуть, мести — ещё) вью́жить;

в. жы́та — ве́ять рожь;

ве́е ве́цер — ве́ет ве́тер;

ад ліп ве́яла мёдам — безл. от лип ве́яло мёдом;

ад яго́ слоў ве́яла стры́манай ла́скай і кло́патам — безл. от его́ слов ве́яло сде́ржанной ла́ской и забо́той;

◊ куды́ ве́цер ве́е (дзьме) — куда́ ве́тер ду́ет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

забы́ць сов.

1. (перестать помнить) забы́ть, позабы́ть; запа́мятовать;

я забы́ў ну́мар ва́шага тэлефо́на — я забы́л (позабы́л, запа́мятовал) но́мер ва́шего телефо́на;

2. в др. знач. забы́ть, позабы́ть;

ён забы́ў до́ма кні́гу — он забы́л (позабы́л) до́ма кни́гу;

вы нас зусі́м забы́лі — вы нас совсе́м забы́ли;

◊ з. даро́гу — (куды) забы́ть доро́гу (куда);

з. (чыю) хле́б-со́ль — забы́ть (чью) хле́б-со́ль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ступі́ць I сов. ступи́ть; шагну́ть;

с. не́калькі кро́каў — ступи́ть не́сколько шаго́в;

◊ кро́ку не с. — (без каго, чаго) ша́га не сту́пит (без кого, чего);

нага́ не с. — (куды) нога́ не сту́пит (куда);

не дава́ць кро́ку с. — не дава́ть ша́гу сде́лать;

кро́ку не́дзе с. — ша́гу не́где ступи́ть;

кро́ку не́льга с. — ша́гу нельзя́ ступи́ть

ступі́ць II сов. иступи́ть;

с. пілу́ — иступи́ть пилу́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цаля́ць

1. (трапляць) tréffen* vt;

2. (накіроўваць стрэл, удар) zíelen vi (у што-н. nach D);

цаля́ць са стрэ́льбы das Gewéhr ánlegen;

цаля́ць па кім-н. auf j-n zíelen, auf j-n ánlegen;

3. перан. (намагацца, імкнуцца) (áb)zíelen vi (куды-н. auf A); ándeuten vt, ánspielen vi (auf A) (намякаць)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ме́ціць​II разм.

1. (цэліць) zíelen vi (у каго-н., у што-н. auf A);

2. (намякаць) ánspielen vi (на каго-н., у што-н., у каго-н. auf A);

3. разм. (імкнуцца да чаго-н.) erzíelen vt, erstrében vt;

ме́ціць высо́ка hoch hináus wóllen*;

куды́ ён ме́ціць? woráuf will er hináus?

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

падпіса́ць, ‑пішу, ‑пішаш, ‑піша; зак., каго-што.

1. Паставіць подпіс для пацвярджэння, пасведчання чаго‑н. Шафёр працягнуў Веньяміну дарожны ліст. — Падпішыце. Мне на базу трэба. Навуменка. // Прыняць якія‑н. абавязацельствы, умовы і пад., змацоўваючы іх подпісам (подпісамі). Падпісаць дагавор. □ Вярнуўшыся з Прыстанькі з усімі асцярогамі, настаўнікі разышліся хто куды, з тым, аднак, каб вечарам сабрацца ў школе для абмеркавання пастановы і падпісаць яе. Колас.

2. Зрабіць які‑н. надпіс, паметку на чым‑н. Падпісаць сшытак.

3. Уключыць у лік падпісчыкаў. Падпісаць на газеты і часопісы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазаклада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Закласці, змясціць куды‑н. усё, многае. Пазакладаць бялізну ў пральную машыну. // Пра часткі цела. Ахрэм, як і Даніла, пазакладаў рукі ў рукавы свайго кажуха. Баранавых.

2. Адзначыць закладкай патрэбныя старонкі ў кнізе.

3. Закласці чым‑н. усю паверхню прадмета. Пазакладаць сталы кнігамі.

4. Закрыць, загарадзіць чым‑н. усё, многае. Пазакладаць вокны мяшкамі з пяском.

5. Пакласці аснову, пачаць будаўніцтва чаго‑н. Пазакладаць фундамент дамоў.

6. безас. Разм. Пра хваравітае адчуванне ў многіх месцах. — Хлопец, табе што, вушы пазакладала?.. П. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазва́ць, ‑заву, ‑завеш, ‑заве; ‑завём, ‑завяце; зак., каго.

Словамі, жэстамі папрасіць, прымусіць падысці, адазвацца; паклікаць. — Пазаві сюды хлопцаў! — сказаў Нічыпар свайму напарніку. Кулакоўскі. — Галаска, цюцік! На, цю, на! На, цю, на! — пазваў я.. [сабаку]. Колас. // і без дап. Звярнуць на сябе чыю‑н. увагу. — Панічыку! — пазвала бабка, толькі што ўвайшоўшы на парог пакойчыка. Мусіць вы, панічок, нядобрае пісьмо атрымалі? Колас. // перан. Заклікаць да чаго‑н. Ды, на шчасце, быў я аднагодак Тых, каго пазваў пярэдні край. Гілевіч. // Запрасіць куды‑н. Пазваць у кіно. Пазваць на вячэру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазво́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; каго-што.

1. Звесці ўніз усіх, многіх. Пазводзіць дзяцей з ганка на двор.

2. Адвесці на другое месца ўсіх, многіх. Пазводзіць коней убок.

3. Зрабіць нерухомым усё, многае. Сутарга пазводзіла ногі.

4. Звесці куды‑н., злучыць, аб’яднаць у што‑н. усіх, многіх. Пазводзіць піянерскія дружыны на плошчу. Пазводзіць палкі ў дывізію. □ Пазводзілі [калгаснікі] каро[ў] у большыя гумны, .. нават вазоў колькі канюшыны абагулілі. Чорны.

5. Знішчыць, перавесці ўсіх, многіх або ўсё, многае. Пазводзіць лясы.

6. перан. Збіць з правільнага шляху ўсіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)