прыме́тнік, ‑а, м.

Часціна мовы, якая абазначае якасць, уласцівасць або прыналежнасць прадмета і змяняецца па родах, склонах і ліках.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

размо́л, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. размолваць — размалоць.

2. з азначэннем. Спосаб, якасць мліва. Мука простага размолу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ánerziehen

* vt (D) прывіва́ць (каму-н.) (выхаваннем)

Éigenschaften ~ — прывіва́ць я́касць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Прабава́ць ’правяраць стан або якасць чаго-небудзь; рабіць пробу’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), ’каштаваць’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. проба ’проба’ (Ст.-бел. лексікон). Рус. про́бовать, про́ба, укр. про́бувати, про́ба. Праз польск. próba, próbować з ням. Probe ’проба’ < с.-лац. probe ’тс’ < probāte ’правяраць, выпрабоўваць’ (Фасмер, 3, 370).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выкана́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выканаць.

2. Якасць працы, дзейнасці. Культура выканання.

•••

Прывесці ў выкананне гл. прывесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каламу́тнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць, якасць каламутнага. Відаць было па каламутнасці неба, што фабрычныя коміны пазвычайнаму сапуць густымі камякамі дыму. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канды́цыя

(лац. condicio = умова, патрабаванне)

норма, якасць, якім павінен адпавядаць той ці іншы тавар, матэрыял (напр. пасяўная к. насення).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дзе́йнік, ‑а, м.

Галоўны член сказа, граматычна не залежны ад іншых членаў, характарыстыка якога (дзеянне, стан, уласцівасць, якасць) даецца ў выказніку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засме́ціцца, ‑ціцца; зак.

Зрабіцца брудным, нячыстым ад смецця. Двор засмеціўся за зіму. // Страціць якасць, сапсавацца ад непатрэбных прымесей. Насенне засмецілася пустазеллем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

памылко́васць, ‑і, ж.

Якасць памылковага; няправільнасць. Толькі прайшоўшы вялікія жыццёвыя выпрабаванні, Гушка пераконваецца ў памылковасці таго шляху, якім ён ішоў. Луфераў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)