больш, прысл.
1.
Выш. ст. да прыслоўя многа. Трэба шмат чытаць, каб б. ведаць.
2. З колькаснымі назоўнікамі абазначае перавышэнне ўказанай колькасці.
Б. за гадзіну.
Б. за кіламетр.
3. У спалучэнні з прыметнікам або прыслоўем служыць для ўтварэння выш. ст.
Б. рашучы хлопец.
4. Далей, у далейшым.
Б. не буду.
5. Пераважна, галоўным чынам.
Ехаць давялося б. лесам.
◊
Ні больш ні менш (як) (разм.) — роўна столькі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
алексі́я
(н.-лац. alexia, ад гр. а- = не + leksis = слова)
мед. страта здольнасці чытаць з прычыны ачаговага паражэння галаўнога мозгу; часта спалучаецца з аграфіяй і афазіяй.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
дыктава́ць
(польск. dyktować, ад лац. dictare)
1) павольна вымаўляць, чытаць што-н., каб слухачы маглі запісваць;
2) прапаноўваць што-н. для безагаворачнага выканання (напр. д. умовы).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
morał, ~u
м. мараль; павучанне;
prawić komu ~y — чытаць каму натацыі (мараль)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
dukać
незак. бэкаць; чытаць з запінкамі;
ledwie dukać — ледзь чытае, толькі бэкае
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
schmökern
I
vi разм. чыта́ць бульва́рныя кні́жкі; «глыта́ць» кні́жкі
II
vi куры́ць (лю́льку)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Раба́ць ’памінаць памёршых з амбона, чытаць памінальныя спіскі’ (ТС): Бацюшка рабае ґраматкі, ужэ почаў рабаць пакойнікаў. Мясцовае ўтварэнне ад пачатковага спалучэння раба Божая/раб Божы, якое з ц.-слав. рабъ Божии пры памінанні (Цыхун, Зб. Талстому, 420), параўн. благатаць: дзяк пачне благатаць да спеваць (Сержп., Казкі), ад ц.-слав. благодать ’дабро, дабрата’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адчыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае, зак.
Разм.
1. што. Прачытаць што‑н.; кончыць чытаць. Адчытаць лекцыі ў інстытуце.
2. каго. Зрабіць каму‑н. строгую заўвагу, вымову; прабраць. [Ярмоленка:] — А ты яго здорава адчытаў. Цяпер Післяка і на парог канцылярыі не зацягнеш! Сіўцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пачыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і без дап.
1. Чытаць некаторы час. Кружалін вярнуўся з горада, запаліў лямпу і нарыхтаваўся пачытаць Гейнэ. Лужанін.
2. Разм. Чытаючы, пазнаёміцца са зместам, прачытаць. — А дзе ліст? Дайце мы пачытаем, — сказаў старшы. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чыта́цца
1. sich lésen* (lássen*);
кні́га чыта́ецца лёгка das Buch líest sich leicht;
2. зал. стан (vór)gelésen wérden; гл тс чытаць
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)