участковы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ўчастка (у 3 і 5 знач.). Участковы урач. Участковы аграном. Участковая выбарчая камісія.

2. у знач. наз. участковы, ‑ага, м. Разм. Афіцэр міліцыі, які наглядае за парадкам у падведамным яму ўчастку. [Мужчыны] звязалі Івана. І пакуль пісаўся акт, прыйшлі ўчастковы і старшыня сельсавета. Гаўрылкін.

3. у знач. наз. участковы, ‑ага, м. Разм. Начальнік паліцэйскага ўчастка (у 5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ятрахі́мія

(ад гр. iatros = урач + хімія)

кірунак у медыцыне 16—18 ст., прадстаўнікі якога разглядалі працэсы, што адбываюцца ў арганізме, як хімічныя з’явы, хваробы — як вынік парушэння хімічнай раўнавагі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

specjalista

specjalist|a

м. спецыяліст;

lekarz ~a — урач (лекар, доктар) спецыяліст;

on jest ~ą od tego — ён на гэта майстар; ён у гэтым майстар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

práktisch

1.

a

1) у розн.знач. практы́чны

~er Arzt — ура́ч, які́ ма́е пра́ктыку

2) практы́чны, дзелаві́ты, спры́тны

3) практы́чны, мэтазго́дны

2.

adv практы́чна, на пра́ктыцы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

ранены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад раніць.

2. у знач. прым. Які мае рану 1 (у 1 знач.), які атрымаў раненне. Ранены салдат. ▪ Праз два тыдні [Лук’янскі] павінен быў зноў узяць на раненае плячо вінтоўку. Чорны.

3. у знач. наз. ранены, ‑ага, м.; раненая, ‑ай, ж. Чалавек, які атрымаў раненне. Старэнькі хірург доўга мыў рукі і паверх акуляраў назіраў, як санітары ўкладвалі раненага на стол. Васілеўская. Урач яшчэ аперыраваў раненую. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

предположи́ть сов. дапусці́ць; (подумать) паду́маць; (счесть) палічы́ць; (сделать, высказать догадку, предположение) зрабі́ць (вы́казаць) здага́дку (меркава́нне);

предполо́жим, что ты прав дапу́сцім, што пра́ўда твая́;

врач предположи́л у ребёнка скарлати́ну ура́ч вы́казаў меркава́нне (палічы́ў), што ў дзіця́ці шкарляты́на.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

уздоўж, прысл. і прыназ.

1. прысл. Тое, што і удоўж. Урач — высокі і худы — усхвалявана прайшоў уздоўж пакойчык, шпарка павярнуўся. Мележ. / З прыназ. «па» утварае спалучэнне з М. Кірмашны гандаль ішоў уздоўж па Нямізе. Чорны.

2. прыназ. з Р. Спалучэнне з прыназоўнікам «уздоўж» выражае прасторавыя адносіны; ужываецца для ўказання напрамку дзеяння па даўжыні чаго‑н. Сонца схілілася на захад, і цені ад будынкаў падалі ўздоўж вуліцы. Шахавец. Уздоўж дарогі чынна з краю Слупы стаяць у два рады. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прызнаць дзеяслоў | закончанае трыванне

  1. каго-што ў кім-чым і каго-што. Пазнаць па знешніх прыметах.

    • П. у сустрэчным старога знаёмага.
    • Я яе ледзь прызнала: так яна пастарэла.

  2. Дапусціць рэальнасць, наяўнасць чаго-н., згадзіцца лічыць законным што-н.

    • П. чые-н. правы.
    • П. свае памылкі.

  3. каго-што кім-чым або за каго-што. Палічыць, зрабіць якое-н. заключэнне пра каго-, што-н.

    • П. сваім важаком (за важака).
    • Урач прызнаў яго здаровым.
    • П. факты правільнымі.

  4. Ацаніць каго-, што-н. па заслугах.

    • Яго творчасць спачатку не прызналі.

|| незакончанае трыванне: прызнаваць.

|| назоўнік: прызнанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

практыка назоўнік | жаночы род

  1. Дзейнасць людзей, у якой яны, уздзейнічаючы на матэрыяльны свет і грамадства, пераўтвараюць іх дзейнасць па прымяненню чаго-н. у жыцці, вопыт.

    • Не адрываць тэорыю ад практыкі.
    • Прымяняць веды на практыцы.

  2. Прыёмы, навыкі, звычайныя спосабы якой-н. работы.

    • П. складання слоўнікаў.

  3. Скарыстанне і замацаванне на справе ведаў, атрыманых тэарэтычным шляхам.

    • Педагагічная п. студэнтаў.

  4. Работа, заняткі па спецыяльнасці як аснова вопыту, умення.

    • П. выхавання дзяцей.
    • Без практыкі цяжка авалодаць чужой мовай.

  5. Пра работу ўрача (або юрыста) па сваёй спецыяльнасці (звычайна па-за ўстановай; устарэлае).

    • Урач з вялікай практыкай (з вялікай колькасцю пацыентаў).
    • Адвакат са шматгадовай практыкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Práxis

f -, Práxen

1) пра́ктыка, во́пыт

etw. durch die ~ erkénnen* — пазна́ць [зазна́ць] што-н. на пра́ктыцы

2) пра́ктыка (урача, юрыста)

ein Arzt in fréier [in éigener] ~ — ура́ч, які́ ма́е ўла́сную пра́ктыку

die ~ áusüben — практыкава́ць

in ~ — на пра́ктыцы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)