адпла́каць

1. (скончыць плакаць) áufhören zu wéinen;

2. (праплакаць пэўны час) etw. éinige Zeit bewéinen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

скірава́цца

1. (пайсці) sich begében*, sein;

2. перан (прыняць пэўны кірунак) sich ríchten (nach D)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

dependable

[dɪˈpendəbəl]

adj.

пэ́ўны, надзе́йны, вераго́дны, на яко́га мо́жна спадзява́цца

dependable news — вераго́дныя ве́сткі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

doubtless

[ˈdaʊtləs]

1.

adv.

1) напэ́ўна, без сумне́ву

2) праўдападо́бна

2.

adj.

пэ́ўны, бессумне́ўны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

reliable

[rɪˈlaɪəbəl]

adj.

надзе́йны, ва́рты даве́ру, пэ́ўны

reliable source of news — надзе́йная крыні́ца ве́стак

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

кла́сны, -ая, -ае.

1. гл. клас.

2. у знач. наз. кла́сны, -ага, м.; кла́сная, -ай, ж. Класны кіраўнік (разм.).

3. Які мае пэўны клас, разрад (пра судна і г.д.; спец.).

4. Які мае высокую ступень чаго-н.; які паказвае клас (у 7 знач.).

К. сталявар.

К. спартсмен.

Класная гульня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

вы́лежалы, ‑ая, ‑ае.

Які набыў патрэбныя якасці, праляжаўшы пэўны тэрмін у адпаведныя ўмовах. Андрэй і Іван граблямі скручвалі радкі вылежалага ільну, рабілі з іх вялізныя пукі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кружны́, ‑ая, ‑ое.

Абходны, акольны, больш далёкі (пра шлях, дарогу і пад.). Кружная дарога. □ [Марцаліс] не пайшоў напрасткі, а выбраў кружны шлях — больш доўгі і больш пэўны. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

татэ́м, ‑а, м.

Пэўны від жывёл, раслін ці які‑н. прадмет нежывой прыроды, што служыць аб’ектам рэлігійнага пакланення. // Герб племені з відарысам такой жывёлы, расліны і пад.

[Англ. totem з мовы паўночнаамерыканскіх індзейцаў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адрасава́ць

(фр. adresser)

накіроўваць, пасылаць што-н. на пэўны адрас.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)