бранзава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад бранзаваць.
2. у знач. прым. Пакрыты бронзай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адмаро́жаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад адмарозіць.
2. у знач. прым. Пашкоджаны марозам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пу́драны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад пудрыць.
2. у знач. прым. Пакрыты пудрай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
таўрава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад таўраваць.
2. у знач. прым. З таўром.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэці́раваны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад трэціраваць.
2. у знач. прым. Пагарджаны, абражаны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Паланці́н ’жаночая накідка ў выглядзе шырокага шаля з футра або аксаміту’ (ТСБМ). З рус. паланти́н (уст. палатин) ’тс’ < франц. palatine ад palatin прым. ’пфальцскі’, таму што гэта ўпрыгожанне было ўвезена ў Францыю пры Людовіку XIV з Пфальца (гл. Фасмер, 3, 190).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
stóg, stogu
м. стог;
szukać igły w stogu siana прым. шукаць іголку ў стозе сена
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
ссе́чаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад ссячы, ссекчы.
2. у знач. прым. Высечаны; адсечаны. Землеўласнікі сталі збіраць свой набытак, адбіралі ад сялян кароў, коней, цягалі іх па судах за ссечаны лес. Колас. І сосен гонкіх спеў суладны Сціхаў у ссечаным галлі. Кляўко.
3. у знач. прым. Пасечаны, з выбоінамі. Яе думай, што забыў лучыну І нізкі ссечаны парог. Бураўкін.
4. у знач. прым. Здробнены секачом. Ссечаныя буракі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нака́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад накаліць.
2. у знач. прым. Нагрэты да вельмі высокай тэмпературы.
3. у знач. прым. Разм. Вельмі напружаны, узбуджаны. Шэмет моўчкі ўстаў, абцягнуўся, абтрапаўся і зрабіў крок наперад. Адчувалася, што ён быў увесь як накалены. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нясу́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. незал. цяп. ад несці.
2. у знач. прым. Спец. Які падтрымлівае сабой што‑н. нерухомае, служыць апорай для чаго‑н. Нясучы брус рамы сеялкі.
3. у знач. прым. Які нясе шмат яец (пра птушак). Нясучая парода курэй.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)