implicit [ɪmˈplɪsɪt] adj.

1. імпліцы́тны, скры́ты; які́ падразумяваецца

2. безагаво́рачны; по́ўны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

піруэ́т, ‑а, М ‑руэце, м.

Поўны паварот усяго цела на наску адной нагі ў танцы.

[Фр. pirouette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dokumentny

разм. поўны, абсалютны; старанны; дакладны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ке́ліх, ‑а, м.

Вялікая, звычайна высокая чарка. П’ю за першага сына Келіх поўны, як вока. Бялевіч.

[Ням. Kelch.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўнава́ты, ‑ая, ‑ае.

З невялікай паўнатой, поўны. У пакой увайшоў ужо немалады, крыху паўнаваты чалавек. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыстасардэ́чны, ‑ая, ‑ае.

Шчыры, адкрыты. Чыстасардэчны чалавек. // Які ідзе ад чыстага сэрца, поўны шчырасці. Чыстасардэчнае прызнанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

quálenreich

a паку́тлівы, по́ўны паку́ты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

quícklebendig

a по́ўны жыцця́, жва́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

vórwurfsvoll

a дако́рлівы, по́ўны папро́каў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

wóhl beléibt

a по́ўны, ма́жны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)