Мініяцю́ра ’невялікі рысунак або размаляваная закладка ў старадаўняй кнізе’, ’мастацкі твор малой формы’ (ТСБМ). З польск.miniatura (minjatura) ’партрэце’, ’пачатковая літара на старажытных рукапісах, азлобленая лісткамі, кветкамі, птушкамі’, якое з італ.miniatura < італ.miniare < лац.miniare ’маляваць minium’, г. зн. ’сурыкам (або кінаварам)’. Сучасная бел. лексема аформлена паводле рус.миниатюра ’тс’ (бо яшчэ ў Крукоўскага (Уплыў, 77) мініятурны, а не мініяцюрны).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лі́тар
(рус. литер, ад лац. littera = літара)
дакумент на права бясплатнага або льготнага праезду з пазначанай на ім умоўнай літарай.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
на́бла
(гр. nabla = арфа)
перавернутая літара грэчаскага алфавіта дэльта (Д), якая выкарыстоўваецца ў якасці друкарскага элемента пры наборы матэматычных формул.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Please fill in the form in block letters. Запоўніце, калі ласка, бланк друкаванымі літарамі.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
T, t[ti:]n. 20-я літара англійскага алфавіта
♦
to a T/teeinfml зусі́м дакла́дна; якра́з; кро́пля ў кро́плю
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ё, нескл., н.
Сёмая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны гук «о» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад, «лёс — льос»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «о», напрыклад, «маё — майо», «ён — йон». Малое ё.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
alpha
[ˈælfə]
n.
1) а́льфа f. (пе́ршая лі́тара грэ́цкага альфабэ́ту)
2) пача́так -ку m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)