Разм. Кучаравая пасма валасоў; локан. Малое кранула залацістыя кудзеры, правяло пальцам па ямачках на шчоках і весела ўсклікнула.Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кучара́вінка, ‑і, ДМ ‑нцы; Рмн. ‑нак; ж.
Завіток валасоў. / Пра завіток дыму, туману. Над рачулкай .. паволі ўзнікалі кучаравінкі туману.Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хло́пчыкаў, ‑ава.
Разм. Які належыць хлопчыку. [Маці] адарвала ад сваіх валасоў хлопчыкавы ручаняты так, што паважная цётка, якая сядзела побач, аж заварушылася.Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
брыльянці́н
(фр. brillantine)
касметычны сродак для валасоў, які надае ім бляск.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ло́кан
(рус. локон, ад ням. Locke)
кучаравая або завітая пасма валасоў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
во́лас, -а і -у, мн. валасы́, валасо́ў, м.
1. -а. Рагавое ніткападобнае ўтварэнне на скуры чалавека і жывёл (мн.ўжыв. таксама для абазначэння расліннасці ў чалавека).
Вырваць сівы в.
Кучаравыя валасы.
Схапіцца за валасы (перан.: пра адлюстраванне жаху, крайняга здзіўлення і пад.). Валасы рваць на сабе (надта злаваць, крыўдаваць на сябе). Да сівых валасоў (да старасці). В. у в. (вельмі падобныя). І на в. не заснуў (ніколькі не заснуў).
2. -у, зб. Расліннасць на целе жывёлы (ужыв. для розных тэхнічных мэт).
Конскі в.
|| памянш.валасо́к, -ска́, мн. -скі́, -ско́ў, м.
|| прым.валасяны́, -а́я, -о́е.
Валасяное покрыва.
В. матрац.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
lokówka
ж. бігудзі;
lokówka elektryczna — апарат для завівання валасоў
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
bun
[bʌn]
n.
1) бу́лка, бу́лачка f., dim.
2) ку́кла f. (з валасо́ў)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
нало́бнік, ‑а, м.
1. Частка конскай вуздэчку якая праходзіць упоперак ілба.
2. Рэменьчык, які завязваецца на галаву для падтрымкі валасоў у час работы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
смаль, ‑і, ж.
Разм. Гарэлае, гар. Вецер нёс дым: пахла падгарэлай бульбай і смаллю.Пташнікаў.Ад яе кофты і валасоў пахла смаллю.Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)