obrona

obron|a

ж. абарона;

~a przeciwczołgowa — процітанкавая абарона;

~a ojczyny — абарона радзімы;

w ~ie własnej — у самаабароне;

stanąć w ~ie kogo/czego — паўстаць на абарону каго/чаго;

nie mam nic na swoją ~ę — я нічога не маю (не магу прывесці) у сваю абарону

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

эгі́да

(гр. aigis, -gidos = шчыт Зеўса ў старажытнагрэчаскай міфалогіі)

заступніцтва, абарона (напр. знаходзіцца пад эгідай закона).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

habilitacja

ж. абарона дысертацыі (на вучонае званне, якое дае права выкладаць ва універсітэце)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

віндыка́цыя

(лац. vindicatio = абарона, ахова)

юр. патрабаванне ўласніка вярнуць яму маёмасць судовым парадкам з чужога незаконнага валодання.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Promotión

f -, -en

1) прысуджэ́нне вучо́най ступе́ні

2) абаро́на (кандыда́цкай) дысерта́цыі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Bérgung

f -, -en

1) захава́нне; ратава́нне

2) схо́вішча; абаро́на

3) хава́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

кругавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да круга, адбываецца па кругу. Кругавы маршрут. Кругавыя працэсы.

•••

Кругавая абарона — лінія абароны, якая ўтварае замкнуты ланцуг вакол якога‑н. пункта.

Кругавая парука — а) калектыўная адказнасць усіх членаў якой‑н. групы людзей за дзеянні гэтай групы або асобных яе членаў; б) узаемнае ўкрывальніцтва, узаемная выручка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыбу́н

(лац. tribunus)

1) службовая асоба ў Стараж. Рыме, абавязкам якой была абарона правоў плебеяў;

2) перан. бліскучы прамоўца, публіцыст, грамадскі дзеяч.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Déckung

f -, -en

1) пакрыццё, укрыццё

2) вайск. засло́н

3) спарт. абаро́на

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

апалаге́тыка

(гр. apologetikos = абарончы)

1) выкліканая якімі-н. прычынамі, але не абгрунтаваная абарона чаго-н.;

2) галіна багаслоўя, якая мае задачай абарону хрысціянскай догмы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)