Verbum

калама́зь, -і, ж.

Калёсная мазь з дзёгцю, смалы і солі.

каламбу́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Жарт, заснаваны на камічным выкарыстанні блізкіх па гучанні слоў або розных значэнняў аднаго слова; гульня слоў.

|| прым. каламбу́рны, -ая, -ае.

каламбуры́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто любіць каламбурыць.

каламбу́рыць, -ру, -рыш, -рыць; незак.

Гаварыць каламбуры.

|| зак. скаламбу́рыць, -ру, -рыш, -рыць.

каламе́са, -ы, ж. (разм.).

Негустая сумесь чаго-н.; месіва.

каламу́та, -ы, ДМ -му́це, ж.

Тое, што і каламуць.

каламу́тны, -ая, -ае.

Пра вадкасць: непразрысты, мутны.

К. ручаёк.

Каламутная вада.

|| наз. каламу́тнасць, -і, ж.

каламу́ціцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -му́ціцца; незак.

Рабіцца каламутным.

Вада каламуціцца.

|| зак. закаламу́ціцца, -му́ціцца, скаламу́ціцца, -му́ціцца, ускаламу́ціцца, -му́ціцца і пакаламу́ціцца, -му́ціцца.

каламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; незак., што.

1. Муціць, рабіць каламутным.

К. ваду.

2. перан. Выклікаць неспакой, баламуціць, уносіць беспарадак.

|| зак. закаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны (да 1 знач.), скаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны, ускаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны і пакаламу́ціць, -му́чу, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны.

каламу́ць, -і, ж.

1. Дробныя часцінкі ў вадкасці, якія не раствараюцца і робяць яе непразрыстай і мутнай.

2. перан. Адсутнасць яснасці ў думках, разуменні.

К. у галаве.

К. на душы.

3. перан., чаго або якая. Імгла, непраглядная заслона.

Белая к. завірухі.