віно́ўнік, ‑а, м.
1. Той, хто вінаваты ў чым‑н. Калі здаралася, што хто-небудзь крыўдзіў Толіка,.. Алёша, як віхор, налятаў на віноўніка, гатовы з ім сурова разлічыцца. Васілевіч.
2. Той, хто з’яўляецца прычынай чаго‑н. Віноўнік урачыстасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ліслі́вец, ‑ліўца, м.
1. Той, хто ліслівіць, схільны да ліслівасці; падлізнік. — Юзік, ну і пуга ў цябе!.. Ого! — прыцмокваючы языком, гаварыў каторы ліслівец і прасіў: — Дай патрымацца хоць... Хадановіч.
2. Разм. Той, хто любіць лашчыцца да каго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
плаці́ць несов., в разн. знач. плати́ть;
п. зо́латам — плати́ть зо́лотом;
п. за кватэ́ру — плати́ть за кварти́ру;
п. пада́ткі — плати́ть нало́ги;
п. паслу́гай за паслу́гу — плати́ть услу́гой за услу́гу;
п. каму́-не́будзь узае́мнасцю — плати́ть кому́-л. взаи́мностью;
◊ п. дані́ну — плати́ть дань;
п. той жа мане́тай — плати́ть той же моне́той;
п. дабро́м за дабро́ — плати́ть добро́м за добро́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
веласіпеды́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Той, хто едзе на веласіпедзе, хто займаецца веласіпедным спортам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
іміта́тар, ‑а, м.
Той, хто імітуе каго‑, што‑н. // Артыст, які прафесіянальна займаецца імітацыяй.
[Лац. imitator — пераймальнік.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ахвярава́льнік, ‑а, м.
Уст. Той, хто прыносіць што‑н. у дар каму‑, чаму‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бляха́р, ‑а, м.
Майстар, які вырабляе рэчы з бляхі. // Той, хто крые бляхаю дах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вытво́рца, ‑а, м.
Той, хто вырабляе, стварае матэрыяльныя каштоўнасці. Вытворцы збожжа. Вытворцы прамысловых тавараў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вяза́льшчык, ‑а, м.
Той, хто вяжа або звязвае што‑н. Вязальшчыкі снапоў. Вязальшчыкі сетак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
засе́льнік, ‑а, м.
Той, хто засяляе які‑н. край, мясцовасць; пасяленец. Першыя засельнікі Сібіры.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)