jakość
jakoś|ć
ж. якасць;
towar pierwszej ~ci — тавар першага гатунку;
~ć produkcji — якасць прадукцыі;
kontrola ~ci — кантроль якасці;
znak ~ci — знак якасці
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
абагаці́ць, -гачу́, -гаці́ш, -гаці́ць; -гаці́м, -гаціце́, -гаця́ць; -га́чаны; зак.
1. каго-што. Зрабіць багатым, багацейшым.
А. народ.
А. мову.
2. што. Палепшыць якасць, павысіць каштоўнасць чаго-н., уносячы ці выдаляючы пэўнае рэчыва і пад. (спец.).
А. руду.
А. глебу.
|| незак. абагача́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. абагачэ́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
каламу́тнасць ж
1. (уласцівасць, якасць каламутнага) Trübheit f -;
2. (цьмянасць) Máttheit f -, Glánzlosigkeit f -
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
І́снасць ’сутнасць’ (ТСБМ, Бяльк.), ’праўда’ (Інстр. III), істасьць ’сутнасць’ (Касп.), и́стосць ’шчырасць’ (Нас.), параўн. рус. дыял. и́стость ’ісціна; уласцівасць, якасць, стан існага’, и́стоть ’сапраўднасць, сутнасць’. Ст.-бел. истность у першых друкаваных кнігах (Гіст. мовы, 1, 295) з польск. istność ’сутнасць’ ад istny (гл. існы).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пахму́рнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць і якасць пахмурнага. Пахмурнасць восеньскага дня. □ Пахмурнасць не сыходзіла з твару ў Барыса Васільевіча. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыме́тнік, ‑а, м.
Часціна мовы, якая абазначае якасць, уласцівасць або прыналежнасць прадмета і змяняецца па родах, склонах і ліках.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
размо́л, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. размолваць — размалоць.
2. з азначэннем. Спосаб, якасць мліва. Мука простага размолу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
купа́ж
(фр. coupage)
змешванне розных він, гатункаў чаю, сокаў у пэўных суадносінах, каб палепшыць іх якасць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ánerziehen
* vt (D) прывіва́ць (каму-н.) (выхаваннем)
Éigenschaften ~ — прывіва́ць я́касць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Прабава́ць ’правяраць стан або якасць чаго-небудзь; рабіць пробу’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), ’каштаваць’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. проба ’проба’ (Ст.-бел. лексікон). Рус. про́бовать, про́ба, укр. про́бувати, про́ба. Праз польск. próba, próbować з ням. Probe ’проба’ < с.-лац. probe ’тс’ < probāte ’правяраць, выпрабоўваць’ (Фасмер, 3, 370).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)