даро́жанька, ‑і, ДМ ‑ньцы; Р мн. ‑нек; ж.

Нар.-паэт. Ласк. да дарога. Ой вы, дарожанькі людскія, Пуцінкі вузкія, крывыя! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

го́рачка ​1, ‑а, н.

Разм. і нар.-паэт. Памянш.-ласк. да гора.

го́рачка ​2, ‑і, ж.

Памянш.-ласк. да гара; горка ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загалі́ць, ‑галю, ‑голіш, ‑голіць; зак., што.

Разм. Адкрыць якую‑н. частку цела, падняўшы вопратку. Лыткі загаліў, а шчупака не злавіў. З нар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Памянш.-ласк. да курыца; невялікая курыца. Дзетак узгадаваць — не курак пасклікаць. З нар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паганя́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Разм. Тое, чым паганяюць. Раменная паганялка. □ Не дык палкаю — адною паганялкаю. З нар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парсючы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да парсюка. Парсючыная галава. // Такі, як у парсюка. І ў маленькага парасяці парсючыны нораў. З нар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

салаве́йка, ‑і, м.

Нар.-паэт. Ласк. да салавей. Разбрыліся мы ў сасонках, Свежы водар нас абдаў, Салавейка песняй звонкай Пасяброўску прывітаў. Галіноўская.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тату́ля, ‑і, м.

Нар.-паэт. Ласк. да тата. Я ў той жа дзень, мой дарагі татуля, Пішу табе свой франтавы адказ. Астрэйка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грэ́бці, грабу́, грабе́ш, грабе́; грабём, грабяце́, грабу́ць; гроб, грэ́бла; грабі́; незак.

1. Збіраць у адно месца, зграбаць граблямі, віламі і пад.

Г. сена.

2. Працаваць вёсламі, плывучы ў лодцы.

3. Разграбаць, капаць.

Г. пясок.

4. перан. 3 прагнасцю браць, захопліваць сабе.

Г. дабро.

Кожная курыца пад сябе грабе (з нар.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзе́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.

Драўляная, крыху звужаная к верху пасудзіна з прамых клёпак¹ для заквашвання цеста і пад.

Хапіў з дзежкі, аж не бачыць сцежкі (з нар.).

|| памянш. дзе́жачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. дзе́жачны, -ая, -ае і дзе́жкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)