настра́шыць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; зак., каго.
Навесці, выклікаць страх. [Насця:] — Ты што, як мыш на крупы, надзьмуўся. Глядзі, людзей настрашыш. Мележ. Алёшка адчуваў, што голас. [Аўдолі] нерашучы і напалоханы. Гэта асмельвала яго. І каб настрашыць Аўдолю яшчэ больш, ён пачаў моцна крычаць. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сіпата́, ‑ы, ДМ ‑паце, ж.
1. Уласцівасць і стан сіпатага; сіпатыя гукі. Ад натугі.. голас [хлопчыка] то бадзёра ўзлятаў, то з сіпатой спадаў. М. Ткачоў.
2. Адчуванне сухасці ў горле, што перашкаджае яснасці, выразнасці мовы. Сіпата ў горле. Крычаць да сіпаты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
schréien
* vi
1) крыча́ць, лямантава́ць
sich héiser ~ — крыча́ць да хрыпаты́
2) (um A, nach D) закліка́ць, клі́каць; патрабава́ць (чаго-н.)
um Hílfe ~ — прасі́ць дапамо́гі
nach Ráche ~ — закліка́ць да по́мсты
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
shout
[ʃaʊt]
1.
v.i.
1) крыча́ць; гука́ць, галёкаць
2) гу́чна гавары́ць
2.
n.
крык -у m., гамана́ f.
•
- shout down
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
рэкла́ма
(фр. réclame, ад лац. reclamare = крычаць)
1) аб’ява, паведамленне аб якім-н. мерапрыемстве, тавары, паслузе з мэтай прыцягнуць увагу гледачоў, пакупнікоў, спажыўцоў;
2) распаўсюджванне звестак аб кім-н., каб стварыць папулярнасць.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
◎ Квічэ́ць ’пішчаць, крычаць (пра свінню)’ (Нар. сл., Др.-Падб., Клім.). Гл. квік, квічаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кі́ркаць ’гаварыць’ (Мат. Гом.). Магчыма, балтыйскага паходжання. Параміі, літ. kirkti ’крычаць (аб гусях)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ *Мыгы́каць, мыгыкаты ’крычаць (пра бакаса)’ (малар., Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Параўн. аналагічнае кугікаць ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сшчука́ць (ссукаць) ’перастаць шумець, крычаць, плакаць; сціхнуць’, сшчукці ’тс’ (Нас.). Да шчукаць, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
закрыча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Пачаць крычаць. // Крыкнуць, пракрычаць. Дзесь у лузе над рэчкаю нейкая бяссонная ці патрывожаная пташка закрычала два разы: «кі-і-і-вік, кі-і-і-вік» і змоўкла. Колас. — Адаська! — закрычаў бацька, кідаючыся да сына ў парозе. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)