сячка́рня, ‑і, ж.

Сельскагаспадарчая машына для рэзкі саломы на корм, а таксама для здрабнення зялёнай масы раслін па сілас. Сярдзіта зашамкала сячкарня вострымі нажамі, перасякаючы салому на дробныя шматочкі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіграбіёнты

(ад гігра- + біёнты)

арганізмы (пераважна вельмі дробныя), жыццё якіх звязана з капілярнай глебавай вадой.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

канхастра́кі

(н.-лац. conchostraca)

падатрад жабраногіх ракападобных; дробныя ракі, якія трапляюцца ў вадаёмах, што перасыхаюць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

спаразо́іты

(ад спора + гр. zoon = жывёла)

дробныя рухомыя асобіны спаравікоў, якія ўтвараюцца пры дзяленні спарабласта.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

суспе́нзія

(лац. suspensio = падвешванне)

вадкасць, у якой дробныя часцінкі цвёрдага рэчыва знаходзяцца ў завіслым стане.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дро́бязь, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. зб. Прадметы малой велічыні; дробны тавар.

Прадавалася розная д.: іголкі, ніткі, напарсткі, аплікі.

2. зб. Жывыя істоты дробнага памеру.

Добрая рыба не бралася, клявала адна д.

3. зб. Дробныя грошы, манеты.

У кішэні пазвоньвала д.

4. Што-н., не маючае істотнага значэння, малаважная рэч.

Гэта дробязі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

таўчы́ся, таўку́ся, таўчэ́шся, таўчэ́цца; таўчо́мся, таўчаце́ся, таўку́цца; то́ўкся, таўкла́ся, -ло́ся; таўчы́ся; незак.

1. Драбніцца, дзяліцца на больш дробныя часткі.

2. (1 і 2 ас. адз. звычайна не ўжыв.). Быць, знаходзіцца дзе-н., звычайна ў цеснаце.

Каля парога таўкліся людзі.

3. Увіхацца дзе-н., каля чаго-н. (разм.).

Увесь дзень т. на кухні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Кле́я ’кусты, дзе знаходзяцца дробныя пушыстыя звяркі пры ачапленні ў час палявання’ (Нас., Яшк.). Няясна.

◎ Клея́ ’ўклея’ (З нар. сл.). Гл. уклея.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Муць ’каламуць, дробныя часцінкі’, ’туман, смуга, імгла’ (Яруш., ТСБМ; рэч., слаўг., паўн.-усх., Яшк.), ’непакой, хваляванне’ (Бяльк.). Прасл. mǫtь < mǫtiti > муці́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

недакла́днасць, ‑і; ж.

1. Уласцівасць недакладнага. Недакладнасць вылічэнняў: Недакладнасць звестак.

2. Адхіленне ад ісціны, памылка; няправільнасць. Таня падчас па тры і чатыры разы правярала падлікі і кожны раз знаходзіла дробныя недакладнасці. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)