Партве́йн ’гатунак моцнага вінаграднага віна’ (ТСБМ). З рус. портве́йн ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 80), дзе праз ням. Portwein з англ. portwine ’віно з Порту’ (Клюге-Гётце, 453; Фасмер, 3, 335).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пералі́ўка I ж. перели́вка;

п. віна́ з бо́чак у бутэ́лькі — перели́вка вина́ из бо́чек в буты́лки

пералі́ўка II ж. перели́вка;

п. дэта́лі — перели́вка дета́ли

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

скасаву́рыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.

Разм. Паглядзець скоса, скрыва. Генерал.. крыху скасавурыўся, калі я дастаў з чамадана бутэльку віна, але нічога не сказаў. Корбан. Певень скасавурыўся і круглым чырвоным вокам з цікаўнасцю глядзеў з-пад лаўкі. Пянкрат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акратафо́р

(гр. akratophoros = пасудзіна для чыстага віна)

герметызаваны рэзервуар, які прымяняецца ў вытворчасці шампанскіх він.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

cobbler

[ˈkɑ:blər]

n.

1) шаве́ц -ўца́ m.

2) напо́й зь віна́, со́ку й лёду

3) садаві́нны піро́г

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

delinquency

[dɪˈlɪŋkwənsi]

n., pl. -cies

1) праві́ннасьць, віна́ f.; прасту́пства n.

2) правапарушэ́ньне n.

3) пратэрмінава́ны доўг

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

глінтве́йн

(ням. Glihwein, ад glihender Wein = гарачае віно)

гарачы напітак з чырвонага віна з цукрам і вострымі прыправамі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Fúder

n -s, -

1) воз (сена, саломы)

2) вялі́кая бо́чка, бары́ла (для віна)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

бардо́

(фр. bordeaux, ад Bordeaux = назва французскага горада)

1) гатунак чырвонага віна;

2) цёмна-чырвоны колер.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Прыты́чына ’збег непрыемных, нечаканых абставін’; ’дамаганне, прэтэнзія’ (Нас.). Укр. прити́чина ’перашкода, затрымка’; ’здарэнне, прыгода’; ’прычына’, рус. ярасл. притычи́на ’прычына; віна’. Ад прытыка́цца ’сутыкацца’. Да тыкаць (гл.). Параўн. пры́тча (гл.), рус. при́тка ’нечаканае здарэнне, прыгода’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)