lustrous

[ˈlʌstrəs]

adj.

1) блішча́сты, бліску́чы

2) глянцаві́ты

3) Figur. сьве́тлы; выда́тны; надзвыча́йны, бліску́чы (пра дасягне́ньні, кар’е́ру)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

смуглявы, ‑ая, ‑ае.

Злёгку смуглы; смуглаваты. Смуглявы тварык. ▪ На смуглявую, чыстую, дзявочай свежасці скуру брытву браць трэба было самую вострую. Карпюк. // Які мае такую скуру. І вось выходзіць хлопец статны, Крыху смуглявы, малады, Танкіст і песе[ннік] выдатны, І сам прыгожы, хоць куды. Колас. Мікола сапраўды нагадваў цыгана — такі ён быў чорны, смуглявы. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буйны​2 прыметнік

  1. Які складаецца з аднародных, больш чым сярэдняга памеру, адзінак; падкрэслена вялікі.

    • Буйное зерне.
    • Буйна (прыслоўе) пісаць.
    • Буйныя грошы.
    • Чалавек буйнога складу.

  2. Вялікі і эканамічна магутны.

    • Буйное промысловое прадпрыемства.
    • Б. капітал.

  3. Выдатны па значэнню, уплыву.

    • Б. спецыяліст.
    • Б. вучоны.

  4. Важны, сур’ёзны.

    • Буйная размова.

  5. Багаты, шчодры.

    • Буйная раса.

  6. Хуткі, магутны.

    • Б. рост зканомікі.

  7. Значны па выніках, больш па значэнню.

    • Буйная перамога.

|| назоўнік: буйнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

знамени́тость

1. (качество, свойство) славу́тасць, -ці ж.; выда́тнасць, -ці ж.;

2. (знаменитый человек) славу́ты (выда́тны) чалаве́к, славу́тасць, -ці ж., выда́тнасць, -ці ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

ви́дный

1. (видимый) ба́чны, (заметный) прыме́тны, разг. прыкме́тны;

2. (значительный) зна́чны; (важный) ва́жны; (выдающийся) выда́тны;

3. (статный) ста́тны, ста́ністы; (осанистый) самаві́ты; пава́жны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

glänzend

1.

a

1) бліску́чы

2) перан. бліску́чы, выда́тны

2.

adv выда́тна, паспяхо́ва

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

адборны, ‑ая, ‑ае.

1. Адабраны з ліку іншых як лепшы; першагатунковы, выдатны. Адборнае насенне. ▪ Хата была прасторная і пабудаваная з адборнага матэрыялу. Колас. Атрад налічваў каля двухсот адборных малайцоў. Брыль. Па дарозе Ілью Кавальчуку трапляліся фурманкі і аўтамашыны, нагружаныя адборнай сухой бульбай. Паслядовіч.

2. Вельмі грубы, непрыстойны. Жанчына сыпала паліцаям у твар самыя адборныя, самыя моцныя праклёны. Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патрыярх, ‑а, м.

1. Кіраўнік роду ў родавым грамадстве.

2. перан. Стары і вельмі паважаны чалавек у якім‑н. калектыве. // каго-чаго. Старшы і найбольш выдатны ў якой‑н. галіне дзейнасці чалавек. У Бруселі яго [Карловіча] благаслаўляе сам патрыярх польскіх гісторыкаў Іяхім Лелевель. Г. Кісялёў.

3. Вышэйшы духоўны тытул служыцеля праваслаўнай царквы. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Грэч. patriarchēs — роданачальнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шэдэўр, ‑а, м.

Узорны, выдатны твор мастацтва, майстэрства. У нацыянальнай галерэі, дзе выстаўлены шэдэўры Цорна і Рубенса, вісіць таксама мазня новых модных мастакоў. Мележ. Шэдэўр сусветнай лірыкі, славуты «Ветразь» напісаў шаснаццацігадовы Лермантаў, дваццацігадовы Пушкін быў ужо аўтарам «Руслана і Людмілы». Грахоўскі. Вобраз Веры ў выкананні Ждановіч быў сапраўдным шэдэўрам і атрымаў вельмі высокую ацэнку гледача і прэсы. «Полымя».

[Ад фр. chef-d'oeuvre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

prominent

[ˈprɑ:mɪnənt]

adj.

1) до́бра вядо́мы, ва́жны, выда́тны, вялі́кі (пра пісьме́ньніка)

2) заўва́жны, вы́тырклы, які́ кі́даецца ў во́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)