рэўматы́зм м мед Rheuma n -s, Rheumatísmus m -;

суста́ўны рэўматы́зм Gelénkrheumatismus m, Gelénkrheuma n;

во́стры рэўматы́зм akúter Rheumatísmus, akútes Rhéuma

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аку́т

(лац. acutus = востры)

узыходны націск у старажытнагрэчаскай, сербскай і іншых мовах, а таксама знак гэтага націску.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

каразо́л

[ад лац. cor = сэрца + ac(idus) = востры + -ол]

лекавы прэпарат, які стымулюе сардэчнасасудзістую сістэму і дыханне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кады́к, ‑а, м.

Выпнутая храстковая частка гартані ў мужчын. Твар .. быў як набрынялы, і кадык выпіраў з расшпіленага мундзірнага каўняра. Чорны. Каўнер кашулі балюча ўрэзаўся ў востры кадык, так, што перахапіла дыханне. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dojmujący

пранізлівы;

dojmujący chłód — пранізлівы холад;

dojmujący ból — рэзкі (востры) боль

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Асо́т ’расліна Sonchus L.’, назва дастасоўваецца і да іншых раслін (Cirsium arvense, Chondrilla junces), ацот ’тс’ (Бяльк.). Рус., укр. осот, польск., чэш. oset (чэш. дыял. таксама voset, (v)osti, vôst, octak), балг. осът, славен. osát. Да і.-е. *akʼ‑ ’востры’, прадстаўленага між іншым у грэч. ἄκανος ’чартапалох’, літ. ãšatas ’конскі волас’ (Мейе, Études, 299). Гл. востры.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

tang

I [tæŋ]

1.

n.

1) во́стры смак

the tang of mustard — во́стры смак гарчы́цы

2) пры́смак -у m.; рэ́зкі пах

3) адце́ньне n.

4) шпень (прыла́ды, на які́ наса́джваюцца тро́нкі)

2.

v.t.

надава́ць во́стры смак

II [tæŋ]

1.

n.

бра́згат, звон -у m.

2.

v.

бра́згаць (по́судам); звані́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Мыса́ты ’заточаны не на востры вугал’ (слуц., Нар. словатв.), смал. мысатый нож ’нож з вострым канцом’. Да мыс (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Астрако́ліна ’кол у плоце’ (Сцяшк.). З *астракол (’востры’ + ’кол’, параўн. рус. острокол, укр. острокіл, польск. ostrokół) + ‑іна, як дравіна, жалезіна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

schnéidend

a

1) во́стры (пра боль, насмешку)

2) рэ́зкі, прані́злівы (вецер, свіст)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)