напаўзакры́ты, ‑ая, ‑ае.

Не поўнасцю закрыты, амаль закрыты. Нават у мёртвага ў яго [рыцара] высакародная пастава.. Напаўзакрытае белае аблічча, магутныя ногі. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БЕ́ЛЬСКАЕ ВО́ЗЕРА,

гл. Белае возера.

т. 3, с. 91

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

secular [ˈsekjələ] adj.

1. све́цкі, нецарко́ўны;

secular concerns зямны́я кло́паты;

secular music све́цкая му́зыка

2. немана́скі;

secular clergy бе́лае духаве́нства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

бялі́лы, ‑аў; адз. няма.

1. Белая мінеральная фарба. Свінцовыя бялілы. Цынкавыя бялілы.

2. Белае фарбавальнае рэчыва, якое выкарыстоўваецца ў тэатральным грыме і касметыцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́беліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.

1. Стаць, зрабіцца белым. Выбеліліся палотны.

2. у што. Разм. Запэцкацца ў што‑н. белае. Выбеліцца ў крэйду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыжу́ха, ‑і, ДМ ‑жусе, ж.

Разм. Пра вельмі рыжую жанчыну або жывёліну. Ды асабліва ўдалася цялушка — Сама рыжуха, белае вушка. Бічэль-Загнетава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Туль ‘цюль’ (Некр. і Байк., Касп.; в.-дзв., петрык., Шатал.) ‘вэлюм, лёгкае белае пакрывала з тонкага паркалю, марлі, якое спускалася па плячах і спіне’ (Бел. нар. адзенне, 32). Гл. тулі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бе́лы, -ая, -ае.

1. Які мае колер снегу, малака, крэйды.

Б. конь.

Белая бяроза.

2. Светлы, ясны.

Белыя ночы.

3. Варожы савецкай уладзе, контррэвалюцыйны.

Белая армія.

Разгром белых (наз.).

4. Які мае светлы колер скуры (пра ра́су¹).

○

Белае мяса — цяляціна або курынае мяса.

Белая гарачка — цяжкае псіхічнае захворванне ў выніку алкагалізму.

◊

Сярод белага дня (разм.) — удзень, днём.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

убялі́цца, убялюся, убелішся, убеліцца; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Добра выбеліцца. Убялілася палатно.

2. Запэцкацца ў што‑н. белае. Убяліцца ў вапну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ры́слінг

(ням. Riesling)

1) сорт белага вінаграду;

2) белае віно, атрыманае з гэтага вінаграду.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)