скараці́ць сов.
1. в разн. знач. сократи́ть;
с. арты́кул — сократи́ть статью́;
с. тэ́рмін — сократи́ть срок;
с. шта́ты — сократи́ть шта́ты;
с. дроб — мат. сократи́ть дробь;
2. (суживая, ограничить) сверну́ть;
с. вытво́рчасць — сверну́ть произво́дство
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
entry
[ˈentri]
n., pl. -tries
1) увахо́д -у m.; уе́зд -у m.
2) дзьве́ры; бра́ма; прахо́д -у m.
3) занясе́ньне (у сьпіс), за́піс -у m.
4) сло́ўнікавае гняздо́, арты́кул
5) удзе́льнік ко́нкурсу
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ко́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак.
1. што, а таксама з чым і з інф. Завяршыць, давесці да канца, закончыць.
К. касьбу.
К. з рамонтам.
К. чытаць.
2. што чым. Зрабіць што-н. у заключэнне, закончыць чым-н.
К. артыкул цытатай.
К. выступленне заклікамі.
3. што, з чым і з інф. Палажыць канец чаму-н., спыніць што-н.
К. гулянкі.
К. з п’янствам.
К. бяздзейнічаць.
4. што. Завяршыць навучанне дзе-н.
К. аспірантуру.
5. каго (што). Звесці са свету (разм.).
◊
Дрэнна (кепска) кончыць — пра ганебны канец чыйго-н. жыцця або дзейнасці.
Кончыць жыццё — памерці.
|| незак. канча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Ато́ра ’амецце’, ’дробная салома’ (Нас., Гарэц., Касп., Юрч., Серб., ЭШ, Бяльк., Інстр. лекс.). У Насовіча і Бялькевіча таксама ато́ря, ато́рьря, ато́рка, ото́рье ’тс’; аторніца ’лубка ў якой носяць атару’. Рус. дыял. (паўднёвае, заходняе) отора, оторье ’тс’, бранск. атора, аторя, оторье; укр. дыял. сум. атора. Рус. смал. оторница ’лубка для саломы, сена’. Паводле Праабражэнскага, 2, 136, якога падтрымлівае Фасмер, 3, 172, звязана з коранем *ter/tor, прадстаўленым у дзеяяслове церці; дакладней Даль, 2, 743, які змяшчаў отора, оторя ў артыкул оторять, оторить ’абмалаціць, раздрабніць шляхам трэння’; гэта і сапраўды аддзеяслоўны назоўнік ад згаданага дзеяслова (не адзначанага ў беларускіх слоўніках).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
page1 [peɪdʒ] n. старо́нка (у розных знач.);
on page 5 на пя́тай старо́нцы;
at the bottom/top of the page уні́зе/уве́рсе старо́нкі;
a full page article арты́кул на ўсю́ старо́нку;
the front/back page of a newspaper пе́ршая/апо́шняя старо́нка газе́ты
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
сла́бо нареч.
1. в разн. знач. сла́ба;
сла́бо уда́рить сла́ба ўда́рыць;
статья́ напи́сана сла́бо арты́кул напі́саны сла́ба;
2. (не туго, не плотно, просторно) сла́бка;
кана́т сла́бо натя́нут кана́т сла́бка наця́гнуты.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
обраба́тывать несов.
1. апрацо́ўваць;
обраба́тывать мета́лл апрацо́ўваць метал;
обраба́тывать статью́ апрацо́ўваць арты́кул;
2. (землю) апрацо́ўваць, урабля́ць;
3. (воздействовать на кого, что) разг. настро́йваць, угаво́рваць;
4. (с выгодой для себя делать) прост. абла́джваць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
únterbringen
* vt
1) змяшча́ць, друкава́ць (артыкул)
2) размяшча́ць, ста́віць, укла́дваць (рэчы дзе-н.); размяшча́ць, устро́йваць, уладко́ўваць (людзей дзе-н.)
3) укла́дваць, змяшча́ць (капітал)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Kritík
f -, -en
1) кры́тыка
in Áuswertung der ~ — улі́чваючы [прыма́ючы пад ува́гу] кры́тыку
der ~ unterzíehen* — крытыкава́ць
únter áller ~ — ніжэ́й за ўся́кую кры́тыку
2) рэцэ́нзія, крыты́чны арты́кул
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Кала́ ’каля’ (Бяльк., Жд. 2; капыл., Жыв. сл., мсцісл., З нар. сл.; Сержп. Прымхі, Сцяц., Шат.). Рус. зах.-бран. кала, калуж. кала, кыла ’тс’, апошняе супадае з усх.-бел. формамі: кыла (Бяльк., З нар. сл.). СРНГ не фіксуе шэрагу адпаведнікаў да бел. лексемы, што дазваляе меркаваць аб магчымым беларускім паходжанні калуж. слова (вынік міграцыі насельніцтва). Сустракаецца ў гаворках акала ’каля’. Этымалагічна бел. кала — склонавая форма лексемы кола ’кола’, канцавое ‑а не вельмі яснае. Лексема фіксуецца ў ст.-бел. гаворках і гэта не выключае магчымага працэсу ўплыву на засведчанае ў шэрагу моў коло ’каля’ бел. прыназоўніка каля. Форма коло адзначаецца ў паўдн.-зах. гаворках, адносна каля гл. адпаведны артыкул. З літ. гл. Копечны, ESSJ, SG, I, А, 88. 89.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)