ізаста́зія ізастазі́я

(ад іза- + -стазія)

стан раўнавагі зямной кары, пры якім яна нібы плавае на больш шчыльнай падкорнай масе па законах Архімеда.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ста́тыка

(гр. statikos = які ўтрымлівае раўнавагу)

1) раздзел механікі, які вывучае законы раўнавагі цел;

2) стан спакою ці раўнавагі (проціл. дынаміка 2).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фізіянамі́ст

(фр. physionomiste, ад гр. physis = прырода + gnomon = які ведае)

асоба, якая па міміцы твару ўмее распазнаваць характар і ўнутраны стан чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

антрапафо́бія

(ад гр. anthropos = чалавек + phobos = страх)

хваравіта-псіхічны стан, які характарызуецца страхам перад людзьмі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

дэпрэ́сія

(лац. depressio = прыгнечанне)

1) прыгнечаны псіхічны стан чалавека;

2) застой у гаспадарчым, грамадскім жыцці.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

паляпшэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. паляпшаць — палепшыць, дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. паляпшацца — палепшыцца. // Тое, што паляпшае што‑н. Унесці паляпшэнні ў працэс вытворчасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пава́бны, ‑ая, ‑ае.

Які вабіць да сябе, прывабны, прыемны. Прыхільна хлопцы аглядалі Яе павабны гібкі стан. Купала. З губ [дзяўчыны] сама сабою збегла прыемная і павабная ўсмешка. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падаўжэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. падаўжаць — падоўжыць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. падаўжацца — падоўжыцца.

2. Колькасць, на якую павялічана што‑н. Невялікае падаўжэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаўзабыццё, ‑я, н.

Стан, блізкі да забыцця, няпоўнае забыццё. Веньямін ужо знаходзіўся ў прыемным стане напаўзабыцця, за якім пачынаецца сон, калі ў дзверы нехта моцна загрукатаў. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нацяжэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. нацягнуць (у 1 знач.) і стан паводле дзеясл. нацягнуцца (у 1 знач.).

2. Спец. Зрастанне скуры, пашкоджанай раненнем. Першаснае нацяжэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)