суахи́ли

1. (народ) суахі́лі нескл., мн.;

2. (язык) суахі́лі нескл., м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слаўцо́, ‑а. н.

Тое, што і слоўца. А гаворыць.. [Весялоўскі] удала, на язык востры, калі скажа слаўцо, ды прыкажа, дык доўга будзеш памятаць. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

субпраду́кты, ‑аў; адз. субпрадукт, ‑а, М ‑кце, м.

Харчовыя прадукты (акрамя мясной тушы), якія атрымліваюцца пры разбіранні забітай жывёлы (язык, ныркі і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

clapper

[ˈklæpər]

n.

1) сэ́рца звана́

2) бразго́тка, траско́тка f.; ляско́тка f.

3) informal даўгі́ язы́к (гаваруна́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

непрысто́йны, ‑ая, ‑ае.

Які не адпавядае правілам прыстойнасці. Непрыстойны анекдот. □ [Славік:] — Клянуся. Я адкушу сабе язык, калі з яго сарвецца хоць адно непрыстойнае слова. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блазнава́цца, ‑нуюся, ‑нуешся, ‑нуецца; незак.

Разм. Тое, што і блазнаваць. [Таня:] — Прытрымай язык, Максім, і не блазнуйся. Машара. — Што вы, цётачка! — ад шчасця блазнавалася.. [Зося]. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загугні́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.

Разм. Пачаць гугніць. // Гугнява прагаварыць; прагугніць. «Шпік» тым часам праціснуўся да Змітрака і кпліва загугніў: — Што, праглынуў язык? Бажко.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́сунуць сов.

1. (переместить, двигая) вы́двинуть;

2. (показать) вы́сунуть, вы́ставить;

3. перен. вы́двинуть;

в. кандыдату́ру — вы́двинуть кандидату́ру;

◊ в. нос — вы́сунуть нос;

в. язы́к — вы́сунуть язы́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

развяза́цца сов., в разн. знач. развяза́ться;

сту́жка ~за́лася — ле́нта развяза́лась;

р. з непрые́мным чалаве́кам — развяза́ться с неприя́тным челове́ком;

◊ язы́к ~за́ўся — язы́к развяза́лся;

мех ~за́ўся — прорва́ло

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

языка́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Ахвочы пагаварыць, паспрачацца, панасміхацца; востры на язык. Мужчыны, як вып’юць, становяцца гаваркія больш, чым самыя языкатыя жанчыны. Кавалёў. На пракосы неўзабаве нахлынаюць жанчыны... Гаманкія, задзірыстыя, языкатыя, рупныя. Пташнікаў.

2. Які мае форму языка, падобны на язык. Лапатала рака языкатымі хвалямі, На Сафа надрыўна звінелі званы. Лукша. У замку ціш і языкаты агонь каміна ліжа дровы. Вялюгін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)