ке́драўка, ‑і, ДМ ‑раўцы; Р мн. ‑вак; ж.
Невялікая лясная птушка атрада вераб’іных цёмна-бурага колеру з белымі плямамі, якая харчуецца кедравымі арэшкамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паважда́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Важдацца некаторы час. Паваждацца з дзецьмі. □ Стары паваждаўся з хвіліну і выцягнуў на бераг цёмна-залацістую рыбіну. Ляўданскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сіваду́шкавы, ‑ая, ‑ае.
З цёмна-шэрай шэрсцю на шыі і бруху і карычнева-бурай спінкай (пра лісу і яе футра). Сівадушкавая ліса. Сівадушкавае футра.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
а³, часц.
1. Ужыв. як пытальны водгук на зварот або пры перапытванні недачутага. —
Гэй, уставай! — А? Чаго?
2. Ужыв. пры паўторным звароце да каго-н. з мэтай прыцягнуць увагу.
Сынок, а сынок... уставай!
3. Ужыв. ў пачатку рэплікі, якой пачынаецца гутарка, для ўзмацнення выразнасці, пераканаўчасці.
А як нам будзе добра!
А чаму ў вас цёмна?
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Паляні́ка ’травяністая паўночная расліна з цёмна-чырвонымі духмянымі ягадамі, прыдатнымі да яды’ (ТСБМ). З рус. полени́ка ’куст і ягады Rubus arcbicus’. Паводле Даля (3, 258), ад поле.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
violet
[ˈvaɪələt]
1.
n.
1) фія́лка f.
2) фіяле́тавы ко́лер
2.
adj.
фіяле́тавы, цёмна-ліло́вы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Мазу́ха ’суп, запраўлены льняной макухай’ (акц., Мат. Гом.) — рэгіянальнае ўтварэнне ад ма́заць ’брудзіць’ (гл.) і суф. зніжаючай ацэнкі ‑уха, як і маку́ха (гл.) (ільняная макуха мае цёмна-карычневы колер).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
высачыня́, ‑і, ж.
Разм. Тое, што і вышыня (у 1, 2, 4 і 6 знач.). Там, далёка ў высачыні, паслалася мяккая, цёмна-сіняя навісь неба. Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абпа́ліна, ‑ы, ж.
Абпаленае месца. Мы ўсе непакоімся ўжо; толькі адзін Ткач сядзіць абыякавы, паціху распальвае абкураную, з цёмна-рудымі абпалінамі па краях тоўстую люльку. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́бальт, ‑у, М ‑льце, м.
1. Хімічны элемент, серабрыста-белы метал з чырванаватым адлівам, цвярдзейшы за жалеза.
2. Цёмна-сіняя фарба, у састаў якой уваходзіць кобальт.
[Ням. Kobalt.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)