zgrzybiały

лядашчы, лядачы; састарэлы; сапселы;

zgrzybiały starzec — лядашчы стары

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

verwíttert

a

1) стары́, трухля́вы

2) абве́траны, пакараба́чаны

3) маршчы́ністы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

перасто́й Стары, смалісты, без абалоні, векавы лес (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

testament [ˈtestəmənt] n.

1. relig. запаве́т;

the New/Old Testament Но́вы/Стары́ Запаве́т

2. завяшча́нне;

the last will and testament law апо́шняе завяшча́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

covenant [ˈkʌvənənt] n.

1. пагадне́нне, дамо́ва, дагаво́р

2. bibl. запаве́т, заве́т;

Books of the Old and the New Covenant Стары́ і Но́вы Запаве́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Няле́тка ’малалетні’ (Гарэц.). Ад ня‑летні, параўн. летні ’стары’ (гл. лета).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Псі́кус ’стары сабака’, ’вымова’ (Нас.). З польск. psikus < psi kus ’свавольства’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гарадзі́ць, -раджу́, -ро́дзіш, -ро́дзіць; -ро́джаны; незак., што.

1. Ставіць плот, паркан і пад.; абгароджваць што-н.

Г. плот.

Г. двор.

2. перан. Гаварыць абы-што, выдумляць.

Стары гаворыць — гародзіць, ды на праўду выходзіць (прыказка).

◊

Агарод (гарод) гарадзіць (разм.) — пачынаць якую-н. клапатлівую і безнадзейную справу.

|| наз. гарадзьба́, -ы́, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ста́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.

1. Тое, што і жабрак; падарожны (божы) чалавек, вястун. (уст.)

С.-лірнік.

2. Манах, вопытны падзвіжнік, які валодае духоўнай мудрасцю і жыватворнай сілай дапамагаць малітвай і парадай.

Опцінскія старцы.

Празарлівы с.

3. Паважаны стары чалавек.

Мудры с.

|| ж. старчы́ха, -і, ДМ -чы́се, мн. -і, -чы́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

◎ Кэ́шка ’вельмі стары падасінавік’ (Жыв. сл.). Да кеча (гл.)? Кэшка < і*кечка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)