Verbum

анлайнавы слоўнік

K, k

[keɪ]

n., pl. K's, k’s

адзіна́ццатая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

superscript

[ˈsu:pərskrɪpt]

adj.

надрадко́вы

надрадко́вы знак (лік, лі́тара)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

T, t

[ti:]

n., pl. T's, t’s

двацца́тая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

R, r

[ɑ:r]

n., pl. R's, r’s

васямна́ццатая лі́тара анге́льскага альфабэ́ту

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

а́льфа

(гр. alpha)

першая літара грэчаскага алфавіта;

а. і амега — пачатак і канец, аснова ўсяго.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

транслітара́цыя

(ад лац. trans = цераз + littera = літара)

перадача тэксту, напісанага адным алфавітам, літарамі іншага алфавіта.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

грамафо́н

(ад гр. gramma = літара, запіс + -фон)

апарат з рупарам для прайгравання пласцінак з гукавым запісам на іх.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

крыптані́м

(ад крыпта- + гр. onyma = імя)

літара або літары, якія часам ставяць аўтары пад сваімі творамі замест подпісаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

capital¹ [ˈkæpɪtl] n.

1. сталі́ца; гало́ўны го́рад (штата)

2. вялі́кая лі́тара;

with a capital letter з вялі́кай лі́тары

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Сло́ва ‘адзінка мовы, маўлення’, ‘фраза, выказванне’, ‘мова’ (ТСБМ, Нас., Шат., Бяльк., Байк. і Некр., Др.-Падб.), сло́во ‘тс’ (ТС, Федар. 4), слові́на ж. р., экспр. ‘тс’ (ТС), сюды ж слове́чно ‘вусна’ (мазыр., Нар. Гом.), ст.-бел. слово ‘адзінка маўлення’, ‘выказванне’, ‘выражэнне волі, загад’, ‘павучэнне’ (Сташайтэне, Абстр. лекс., 75). Укр., рус. сло́во, польск. słowo, в.-луж., н.-луж. słowo ‘слова’, чэш. slovo ‘слова’, sloveso ‘дзеяслоў’, славац. slovo, серб.-харв. сло̏во ‘літара’, славен. slovọ̑ ‘развітанне’, slóvọ ‘літара; слова’, балг. сло́во, макед. слово ‘літара’, ст.-слав. слово, Р. скл. словесе. Прасл. *slovo ‘слова’ (аснова на ‑es). Роднасныя ўсх.-літ. šlavė ‘пашана; ушанаванне, слава’, šlȧvinti ‘славіць, шанаваць’, лат. slava, slave ‘пагалоска; рэпутацыя; пахвала; слава’, авест. srávah‑ ‘слава, павага; кліч’, грэч. κλέος ‘слава’, ст.-ірл. clù ‘слава’; гл. Траўтман, 368; Мюленбах-Эндзелін, 3, 920; Фрэнкель, 1008; Майргофер, 3, 389; Мее, Études, 356–357; Покарны, 606- 607. Узводзяць да і.-е. кораня *kʼleu̯os < *kʼleu̯‑ ‘чуць, слухаць’ (Сной₁, 583). У славянскіх мовах звязана чаргаваннем галосных з слава, слыць (гл.). Гл. Фасмер, 3, 673; Глухак, 563; Махэк₂, 557 (падкрэслівае, што ў склад прасл. *slovo уваходзіў семантычны кампанент ‘пашана, слава’, прадстаўлены ў *slověti, *sloviti, ст.-слав. благословити ‘гаварыць, прапаведваць, велічаць, славіць’). Гл. яшчэ Скок, 3, 288–289; Трубачоў, Этимология–1968, 58; Шустар-Шэўц, 1308; Сной₁, 583; Борысь, 559; ЕСУМ, 5, 306.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)