юбіля́р, ‑а, м.

Той, чый юбілей адзначаецца, святкуецца. Горад-юбіляр. Віншаванне юбіляра. □ Плылі юбіляру кветкі. Ракою лілося віно. І рукі яму націскалі. І гаварылі прамовы. Кірэенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыпластэмані́я

(ад дыпла + гр. stemon = аснова тканкі)

самы пашыраны тып будовы кветкі, які характарызуецца наяўнасцю двух колаў тычынак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лады́кула

(н.-лац. lodicula)

плевачка ў кветках большасці злакаў, якая ў час цвіцення набухае і садзейнічае раскрыванню кветкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ко́лас, -а, мн. каласы́, каласо́ў, м.

1. Суквецце злакаў і некаторых іншых раслін, у якіх кветкі размяшчаюцца ўздоўж канца сцябла.

Каласы пшаніцы.

2. Суквецце з пладамі, насеннем гэтых раслін.

Спелы к. жытнёвы.

|| памянш. каласо́к, -ска́, мн. -скі́, -ско́ў, м.

|| прым. каласавы́, -а́я, -о́е.

Каласавыя культуры.

Уборка каласавых (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Тарнато́ўка ’тонкая шарсцяная хустка чорнага або белага колеру ў чырвоныя кветкі’ (стаўб., Нар. сл.). Гл. тараноўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паліса́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Тое, што і палісаднік. [Умка:] — Я любіла кветкі, і Толя часта прыносіў мне ружы, іх мама яго вырошчвала ў сваім маленькім палісадзе. Карамазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павыро́шчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Вырасціць, выгадаваць усіх, многіх або ўсё, многае. Павырошчваць кветкі. □ [Настасся:] — Матка павырошчвала [дзяцей], павывучвала, а цяпер глядзіць на іх — не нарадуецца. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агаро́дчык, ‑а, м.

Агароджаны кавалачак зямлі (звычайна пад вокнамі), дзе садзяць кветкі, сеюць расаду; кветнік. Акно выходзіла на вуліцу, у цесны агародчык для кветак і расады. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчамялі́ца, ‑ы, ж.

Травяністая расліна сямейства бурачнікавых з дробнымі духмянымі кветкамі; медуніца. Трашчыць калода — сорак Там блузак і спадніц. Але на кожнай — зоры Ці кветкі шчамяліц. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

flowery

[ˈflaʊri]

adj.

1) усы́паны кве́ткамі

2) квяці́сты (стыль, мо́ва)

3) квяці́сты, у кве́ткі (ткані́на)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)