расцялі́цца, ‑целіцца; зак.
Разм. Ацяліцца (звычайна з цяжкасцямі). [Альбіна:] — Пярэстая ніяк не магла расцяліцца, дык я мо з палавіны ночы таўклася на ферме. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
слаўцо́, ‑а. н.
Тое, што і слоўца. А гаворыць.. [Весялоўскі] удала, на язык востры, калі скажа слаўцо, ды прыкажа, дык доўга будзеш памятаць. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чха́цца, ‑аецца; безас. незак.
Пра наяўнасць неадольнага жадання чхаць. Прыйшло Іллюку на памяць, што як чхаецца, дык і слёзы на вачах знаходзяцца. Калюга.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
pasztet, ~u
м. паштэт;
pasztet z zająca — заечы паштэт;
a to pasztet! — вось дык непрыемнасць!
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
чацве́р м. Dónnerstag m -(e)s, -e;
Чы́сты чацве́р рэл. Gründónnerstag m -s;
у чацве́р am Dónnerstag;
у насту́пны чацве́р (am) nächsten Dónnerstag;
◊
не цяпе́р, дык у чацве́р ≅ früher oder später
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
нату́рлівы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і натурысты. Міхал натурлівы і калі ўзлуецца на жонку, дык пагражае, што два дні не возьме яды. Клімковіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
неважне́цкі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Не зусім добры. Дарога.. неважнецкая, на скорую руку праложана... Пальчэўскі. — Коні, калі казаць праўду, дык ужо і зусім неважнецкія. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прысмірне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Разм. Тое, што і прысмірэць. — Эх, і загарэлася я, Арына, — як сказала некалькі добрых слоў, дык .. [танкіст] адразу прысмірнеў. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пападпа́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Падпаліць усё, многае. [Андрыян:] — Каторыя танкі выйшлі са строю ў баі, а большасць дык мы самі пападпальвалі. Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папракру́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Пракруціць у многіх месцах (дзіркі і пад.). [Наздрэйка:] «Братка, дай свярдзёлка. Граблі раблю, дык няма чым дзіркі папракручваць». Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)