бесперапы́нку, прысл.

Не робячы перапынкаў, не спыняючыся. Праз халодную маску на твары.. білася адна рыса — адлюстраванне таго, што.. [Стафанковіча] бесперапынку пілуе нейкая думка, нейкі клопат. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

preconceived [ˌpri:kənˈsi:vd] adj. прадузя́ты; які́ загадзя сфармірава́ўся (пра меркаванне, погляд, перакананне і да т.п.);

a preconceived opinion прадузя́тая ду́мка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

trend [trend] n. (towards) агу́льны кіру́нак, тэндэ́нцыя;

the trend of opinion агу́льная ду́мка;

set a/the trend надава́ць кіру́нак

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

АРТАДО́КСІЯ

(ад грэч. orthodoxia правільная думка),

цвёрдая паслядоўнасць, прыхільнасць да традыцый, асноў якога-небудзь вучэння, светапогляду, якая цалкам выключае нават нязначныя адхіленні. Артадоксія ў рэлігіі — прававер’е, няўхільнае прытрымліванне традыцыйнага вучэння царквы.

т. 1, с. 505

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

афары́зм

(гр. aphorismos)

коратка выказаная глыбокая па зместу думка.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

misjudgement

[mɪsˈdʒʌdʒmənt]

n.

памылко́вая або́ несправядлі́вая ду́мка пра каго́-што; несправядлі́вы прысу́д

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

мысль, ‑і, ж.

1. Тое, што і думка (у 2 знач.).

2. Тое, што і дума ​1 (у 1 знач.). Прымоўклі хлопцы ў тлуме мыслі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перакана́ўчасць, ‑і, ж.

Уласцівасць пераканаўчага. Аля не запярэчыла на гэтыя словы, і .. [Леанід] адчуў, што думка яго знайшла якраз тую яснасць і пераканаўчасць, якую ён шукаў. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́працавацца сов. вы́работаться;

у яго́ ~валася пэ́ўная ду́мка аб рэ́чах — у него́ вы́работался определённый взгляд на ве́щи

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

проціва́га, -і, ДМ -ва́зе, ж.

1. Груз для ўраўнаважвання сіл, якія дзейнічаюць у машынах, збудаваннях (спец.).

2. перан. Тое, што процідзейнічае, процістаіць чаму-н. іншаму.

Адна думка служыць процівагай іншай.

◊

У процівагу, прыназ. з Д — у адрозненне ад каго-, чаго-н., супраць каго-, чаго-н.

Выставіць прапанову ў процівагу апаненту.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)