áuflegen

vt

1) накла́дваць

2) выдава́ць, выпуска́ць (кнігу)

3) выстаўля́ць, выклада́ць (для паказу)

4) усклада́ць, наклада́ць

j-m éine Stráfe ~ — накла́сці пакара́нне на каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

squeal

[skwi:l]

1.

v.i.

1) вішчэ́ць, пішча́ць

2) верашча́ць

3) нарака́ць; ныць

4) Sl. выдава́ць дано́счыка

2.

n.

1) віск -у m. (сьвіньні́); піск -у m.

2) informal

а) дано́с -у m.

б) стука́ч -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Wéchsel

I

m -s, -

1) зме́на, пераме́на

2) змяне́нне, чаргава́нне

3) абме́н, разме́н (грошай)

4) спарт. заме́на

II

m -s, - вэ́ксаль

éinen ~ áusstellen [zíehen*] — выдава́ць вэ́ксаль

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

hínstellen

1.

vt

1) паста́віць (туды)

2) паказа́ць, асвятлі́ць (факт)

2.

(sich)

1) станаві́цца; размяшча́цца, ата́барыцца

2) (als A) прыкі́двацца (кім-н.), выдава́ць сябе́ (за каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

dole

I [doʊl]

1.

n.

1) мі́ласьціна f.

2) мала́я ча́стка

3) грашо́вая дапамо́га беспрацо́ўным

4) Archaic до́ля f., кон -у m.

2.

v. t.

1) дава́ць пада́чку, мі́ласьціну

2) выдава́ць малы́мі ча́сткамі

II [doʊl]

Archaic

го́ра n., сму́так -ку m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Мармыта́ць, мармата́ць, марміта́ць, мормота́ць ’выдаваць невыразныя гукі’, ’гугнявіць’, ’муркаць’, ’бурчэць (аб сабаку, мядзведзі)’, ’муркаць, варкатаць (пра ката)’, ’гаварыць ціха і невыразна’, ’бубніць’, ’гаварыць незадаволена, праз зубы’, ’ціха мыкаць (аб карове)’ (ТСБМ, Нас., Шат., Касп., Растарг., Сл. ПЗБ, ТС, Мал.; КЭС, лаг.; полац., Нар. лекс.), шчуч. мармату́н (Сл. ПЗБ, КЭС, лаг.), мармота ’воўк (у загадцы)’ (ТС), мармуту́н ’чалавек, які невыразна гаворыць, бубніць’ (ТСБМ, Сцяшк., Сл. ПЗБ), ’хто гаворыць сам з сабой’ (беласт., Сл. ПЗБ). Укр. момотати, мормотати ’мармытаць’, рус. алан., валаг., пск., цвяр. мормотать ’тс’. Гукапераймальнае, як літ. murmė́ti ’тс’, ст.-інд. murmuras ’трэскае (пра агонь)’, marmaras ’шаматлівы’, лац. murmurāre ’мармытаць, шалясцець’, ст.-грэч. μορμύρω, арм. mṙmṙam, mṙmṙim ’мармычу, бурчу, раву’, ст.-в.-ням. murmulôn ’мармытаць’ (Фасмер, 2, 656).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ліцэ́нзія ж эк Lizénz f -, -en; Genéhmigung f -, -en, Bewílligung;

дагаво́рная ліцэ́нзія vereinbárte Lizénz; Vertrágslizenz f;

ліцэ́нзія на ўвоз Éinfuhrlizenz f, Impórtlizenz f;

ліцэ́нзія на вытво́рчасць чаго-н Lizénz für die Hérstellung (G);

ліцэ́нзія на эксплуата́цыю Áusnutzungslizenz f;

анулява́ць ліцэ́нзію Lizénz annullíeren;

выдава́ць ліцэ́нзію Lizénz áusstellen;

адкліка́ць ліцэ́нзію Lizénz entzíehen*;

вырабля́ць па ліцэ́нзіі in Lizénz hérstellen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

áustragen

* vt

1) выно́сіць

2) разно́сіць (пісьмы)

3) даво́дзіць да канца́ (працэс)

4) спарт. разыгра́ць, праве́сці (напр., турнір)

5)

ein Kind ~ — дано́шваць дзі́ця

6) выдава́ць (сакрэт)

7) зно́шваць (вопратку)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Ве́ча ’веча, сход, на якім вырашаліся грамадскія і дзяржаўныя пытанні ў некаторых гарадах старажытнай Русі’ (КТС, БРС, Яруш.). Укр. віче, рус. вече, пск., наўг. веча́ ’тс’, пск. веча́ть ’крычаць’; ’выдаваць глухі гук’, ст.-рус. вѣче ’веча’; ’тайнае зборышча, загавор’; ’прамова, угаворванне, саромленне, павучанне, прыгавор’, арханг. вечь ’галашэнне’; ’сход’, польск. wiec ’веча, мітынг’, wiecować ’кіраваць’, ст.-чэш. věce, славен. věča ’вясковы суд, судовая справа’; ’падатак’, серб.-харв. ве́ће ’веча, нарада, савет’, ст.-слав. вѣще ’нарада’. Прасл. věti̯o, да веціць (гл.); параўн. яшчэ ст.-рус. вѣтъ ’нарада’, ст.-чэш. аорыст věce ’сказаў’ і ст.-прус. wayte ’вымаўленне’, waitāt ’гаварыць’. Гл. Міклашыч, 387; Праабражэнскі, 1, 109; Траўтман, Altpreuß., 353; Траўтман, 339; Фасмер, 1, 308; Брукнер, 614; Голуб-Копечны, 414; Махэк₂, 687; Шанскі, 1, В, 81; КЭСРЯ, 78.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

marry

[ˈmeri]

v., -ried, -rying

1) вянча́ць

2)

а) жані́цца з кім (пра мужчы́ну)

б) выхо́дзіць за́муж за каго́ (пра жанчы́ну)

3)

а) выдава́ць за́муж (дзяўчы́ну)

б) жані́ць (мужчы́ну)

She has married off all her daughters — Яна́ вы́дала за́муж усі́х сваі́х дачо́к

4) це́сна спалуча́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)