norther

[ˈnɔrðər]

n.

мо́цны паўно́чны ве́цер

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

віндро́тар

(ад англ. wind = вецер + ротар)

разнавіднасць ветранога рухавіка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зры́нуць, -ну, -неш, -не; зрынь; -нуты; зак., каго-што (разм.).

1. Скінуць, зваліць уніз.

Вецер зрынуў гняздо з дрэва.

2. перан. Звергнуць, пазбавіць улады.

З. цара.

|| незак. зрына́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пары́ў, -ы́ву, мн. -ы́вы, -ы́ваў, м.

1. Раптоўнае рэзкае ўзмацненне (пра вецер).

2. Моцнае імгненнае праяўленне якога-н. пачуцця; душэўны ўздым, які суправаджаецца імкненнем зрабіць што-н.

Працоўны п.

Наступальны п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ускалыхну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак., каго-што.

1. Прымусіць калыхацца.

Вецер ускалыхнуў лісце.

2. перан. Прывесці ў рух, абудзіць да дзейнасці, усхваляваць.

Страшныя чуткі ўскалыхнулі сяло.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Ветравей (паэт.) ’вецер’ (КТС, Якуб Колас, БРС) — новаўтварэнне ад ве́цер (гл.) і вей < веяць. Сюды ж прым. ветравейна (КТС, Я. Пушча). Параўн. таксама ўкр. вітрові́й ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

веснаве́й, ‑ю, м.

Паэт. Веснавы вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аквіло́н, ‑у, м.

Рэзкі паўночны вецер.

[Лац. aquilonis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зю́йдавы, ‑ая, ‑ае.

Паўднёвы. Зюйдавы вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рабаці́ць несов. (делать рябым) ряби́ть;

ве́цер р. ваду́ — ве́тер ряби́т во́ду

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)