◎ Прала́саваць ’патраціць, выдаткаваць’ (Нас.). Да ласы, ласунак (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Праізво́днік ’паклёпнік, пляткар’ (Нас.). Да зводзіць, звадыяш (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыстрэ́нчыць ’прыстроіць да месца’ (Нас.). Да стрэ́нчыць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыталаска́ць ’цягаць за валасы’ (Нас.). Да таласка́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пуцэ́нька ’пучок льне, пянькі’ (Нас., Бяльк.). Гл. пуцня.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ту́зка ‘строгае спагнанне’ (Нас.). Да туз 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
га́тка
1. Сажалка, невялікі штучны вадаём (Крыч.).
2. Невялікая застава, плаціна (Нас., Крыч., Нас. АУ).
3. Пляцень цераз рэчку; выхад з возера, старыка для лоўлі рыбы нератам (Ветк., Стол.). Тое ж гаток (Жытк., Кар., Сал., Стол.).
4. Дарога на балоцістым, нізкім месцы з ламачча, галля і зямлі (Стол.). Тое ж гаток (Стол.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
морг
1. Стар. Мера ворнай зямлі (БРС).
2. Участак раллі (Шпіл.).
3. Сялянскі ўчастак лугу; наогул сенакосны луг (Нас., Нас. АУ); лугавая зямля (Чач. 1726 ІЮМ, вып. 28 (ч. I), стар. У, 41).
4. Дадатковы ўчастак зямлі (Слаўг.).
□ ур. Маргі́ (лог) каля в. Шаламы Слаўг., ур. Сямімаргіе́ (поле) каля в. Малева Нясв.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
ха́лепа Вадкая гразь на полі, дарозе ад дажджу, або мокрага снегу; слата (БРС). Тое ж ха́ліпа (Краснап. Бяльк., Мсцісл. Юрч., Нас., Слаўг.), шліхота (Пух. Шат.), слата́, хліхаці́нне, слаццё, хляпоцце, хля́па, хлюпоцце, хлюпі́нь, кля́ча, хлюпота, хліпата́ (Слаўг.), хлюда (Маг. губ. вед., 1854, № 49, 884), хві́ля (Слаўг.), хлюпа́ (Нас.), хля́каць (Рэч.), ша́ліпа (Лёзн. Касп., Слаўг.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Патво́р, потву́р ’паблажлівасць’, ’пяшчота’ (в.-дзв., Рам. 8; рэч., Маш.), патво́ра ’паблажка, патуранне, песты, свавольства, ду́дыкі’ (Гарэц., Юрч., Нас.), ’свавольнік’ (Юрч.), ’упарты’ (Нас.), патво́рства ’упартасць’, ’паблажка’, патвара́ць ’патураць’ (Шат.), патво́рыць ’разбэшчваць, псаваць’ (Нас., Гарэц.), ’упарціцца пры выхаванні’ (Нас.), патворыцца ’псавацца ад паблажак’ (Гарэц.). Укр. потві́р, потвора ’страшыдла, бэба’, рус. потво́ры ’чары’, потвори́ть ’зачараваць, змяніць’, ст.-рус. потворити ’палепшыць, стварыць нанава’, ’зачараваць’, потворъ ’вядзьмарства’; польск. potwór, potwora, чэш. potvora ’пачвара’. Да па‑ (< прасл. po‑) і твары́ць (< прасл. tvoriti ’рабіць незвычайнае’). Аналагічна літ. padaraĩ ’чары’ < darýti ’рабіць’ (Праабражэнскі, 2, 116; Фасмер, 3, 344). Гл. таксама пачвара.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)