Non uno luna nitet vultu (Horatius)
Не адным бокам свеціць месяц.
Не одной стороной светит луна.
бел. І чорная хмара белым воблакам абернецца. Атрута бывае салодкай. Адны вочы і плачуць і смяюцца.
рус. Беда, что текучая вода: набежит да и схлынет. Не всё ненастье, проглянет и ясное солнышко. Взойдёт солнце и перед нашими воротами. Время придёт, и час пробьёт. И крута гора, да забывчива; и лиха беда, да избывчива. Будет и на нашей улице праздник. Заглянет солнце и в наше оконце. После дождичка даст Бог солнышко. После дож дичка будет солнышко.
фр. Après la pluie le beau temps (После дождика приходит хорошая погода).
англ. After rain comes fair weather (После дождя приходит ясная погода). Never say die (Никогда не говори о смерти). The longest day must have an end (И самый длинный день должен закончиться).
нем. Nach Regenwetter kommt schön Wetter (После дождливой погоды наступает прекрасная погода).
Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)
film
[fɪlm]
1.
n.
1) абало́нка f., то́ненькае по́крыва, пласт -у m.; эму́льсія f.
2) сту́жка f.; фатаграфі́чная сту́жка
3) кінасту́жка f.; фільм -у m.
4) перапо́нка f.
5) даліка́тная ткані́на
6) цьмя́насьць уваччу́ (ад сьлёзаў)
2.
v.
1) пакрыва́ць (-ца), зацьмява́ць (-ца) (пра во́чы ад сьлёзаў)
2) фільмава́ць, здыма́ць на сту́жку, накру́чваць на сту́жку
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
twinkle
[ˈtwɪŋkəl]
1.
v.i.
1) мігце́ць, сьвяці́ць (-ца), блі́скаць
The stars twinkled — Зо́ркі мігце́лі
2) блішча́ць, іскры́цца
His eyes twinkled when he laughed — Яго́ныя во́чы іскры́ліся, калі́ ён сьмяя́ўся
3) мільга́ць, міга́ць, мірга́ць
2.
n.
1) мігце́ньне; і́скрачка f.; бляск -у m.
2) мірга́ньне n.
3) мірг -у m.
•
- in the twinkle of an eye
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
bujać
незак.
1. гушкаць; калыхаць;
2. лунаць; лятаць;
bujać po świecie — бадзяцца па свеце;
3. выдумляць; bujać kogo пускаць туман; замазваць вочы;
4. перан. лунаць; узносіцца (думкамі); фантазіраваць;
bujać w obłokach — лунаць у воблаках
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
áufschlagen
*
1.
vt
1) падыма́ць (вочы); зака́сваць (рукавы)
2) разбіва́ць (лагер)
3) падыма́ць (цану)
4) расчыня́ць; раскрыва́ць (кнігу)
5) разбіва́ць, раско́лваць
2.
vi (s)
1) выбіва́цца ўве́рх (пра полымя)
2) вы́цяцца (пры падзенні)
3) падыма́цца, падвыша́цца (аб цане)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
не звяртаць увагі, не зважаць, не заўважаць, не лічыцца, не браць у разлік, скідаць з рахунку; не шманаць (разм.); пляваць, чхаць (перан.) □ прапускаць міма вушэй, прапускаць міма ўвагі, праходзіць міма, не весці і вухам, не браць да галавы, заплюшчваць вочы, закрываць вочы, не глядзець, глядзець праз пальцы
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
зама́заць сов.
1. в разн. знач. зама́зать; (щель, дыру — ещё) заде́лать;
з. фа́рбай на́дпіс — зама́зать кра́ской на́дпись;
з. шчы́ліны — зама́зать (заде́лать) ще́ли;
з. недахо́пы — зама́зать недоста́тки;
2. (загрязнить) зама́зать, вы́мазать, запа́чкать;
з. во́пратку — зама́зать (вы́мазать, запа́чкать) оде́жду;
◊ з. во́чы — зама́зать глаза́;
з. рот — (каму) зама́зать рот (кому)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
заплы́сці I сов.
1. заплы́ть;
з. за буй — заплы́ть за буй;
2. (удалиться, плывя) уплы́ть;
ён ве́льмі далёка ~лы́ў — он о́чень далеко́ уплы́л
заплы́сці II сов., в разн. знач. заплы́ть;
све́чка ~лыла́ — свеча́ заплыла́;
кана́ва ~лыла́ гле́ем — кана́ва заплыла́ и́лом;
во́чы ~лылі́ сляза́мі — глаза́ заплы́ли слеза́ми
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
адкі́нуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.
1. Адхіліцца, адваліцца назад (пра чалавека, пра часткі яго цела). Ільіч весела засмяяўся, аж неяк адкінуўся назад, а потым пасуравеў і нахмурыў бровы, якія сышліся на пераноссі. Гурскі. Максім сядзеў спіной да акна, адкінуўшыся назад, на пачарнелы дубовы падаконнік. Кудравец. // Адваліцца, легчы на спіну. Палкоўнік, злосны і зняможаны, адкінуўся на падушку, з пакутніцкім выглядам заплюшчыў вочы. Чорны. // Хутка перамясціцца, аддаліцца ад чаго‑н. Інстынктыўна, як сядзеў, [Ігнат] адкінуўся яшчэ далей у глыб вагона. Галавач. [Сцяпан:] — Добра, што ў.. [чалавека] якраз граблі на возе былі, то ён стаўпцом.. [сабаку] па лбе стукнуў, дык той адкінуўся, а то парваў бы, з воза б сцягнуў. Крапіва.
2. Раптоўна адчыніцца, адваліцца, адпасці. Рэзка адкінуліся брызентавыя дзверцы ў кузаве. У вочы ўдарыў свет дня. Арабей. // Падняцца, апусціцца, адсунуцца ўбок (пра тое, што закрывае, захінае). Адкінуліся шторы — і ў акне з’явілася постаць.
3. Вярнуцца зноў, аднавіцца (пра хваробу). [Маці:] — З хваробай не жартуй: яшчэ другім наваратам адкінецца. Якімовіч.
4. перан. Перастаць цікавіцца, аддаліцца. І вось Тоня датанцавалася: адкінуўся Косцік, адкінуўся ў найвялікшым сумненні. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калю́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Які колецца, можа рабіць укол. Калючыя шыпы ліян ранілі .. рукі і рвалі вопратку. Самуйлёнак. Пад нагамі шумна зашастаў калючы ржэўнік. Якімовіч. // Які выклікае балючае адчуванне ўколу. Нізка плылі цяжкія хмары, сыпаўся калючы халодны снег. Лупсякоў. Толькі вецер ганяў калючы пясок па дарозе. Шыцік.
2. Які мае калючкі. Калючы дрот. Калючы куст. □ [Тата] збірае грыбы і ўсё лезе туды, дзе густа стаяць калючыя ёлачкі. Брыль.
3. перан. Востры, са злой насмешкай. Бацька ў роспачы, у злосці Кінуў жмут калючых слоў. Колас. // Злы, нядобры (пра погляд, вочы і пад.). Людзі слухалі паказанні, і твары іх камянелі, сухімі, калючымі рабіліся іх вочы. Лынькоў. Позірк Шамоты быў стрыманы, калючы, недаверлівы, позірк Варановіча — вясёлы, усмешлівы, з нейкай вострай думкай у вачах. Дуброўскі.
4. перан. Які непрыхільна, недаверліва ставіцца да ўсяго; нелюдзімы, злосны (пра чалавека). Паходню варта было б правучыць — занадта ён ужо порсткі і калючы стаў у апошнія гады. Хадкевіч.
5. перан. Асляпляльны, рэзкі, яркі (пра святло). Лежачы на цвёрдым белым стале, аслепленая калючым святлом, яна [Лёдзя] адчувала, што траціць апошнія сілы. Карпаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)