антыклерыкалі́зм

(ад анты- + клерыкалізм)

грамадска-палітычны рух, накіраваны супраць клерыкалізму, супраць прывілеяў царквы і духавенства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

па́па

(ад лац. papa, ад гр. pappas = бацька)

галава рымска-каталіцкай царквы і дзяржавы Ватыкан.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

цэзарапапі́зм

(ад цэзар + папа)

форма праўлення, пры якой кіраўнік свецкай улады адначасова і кіраўнік царквы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

паго́ст

1. Сяло, у якім ёсць царква (Смален. Дабр.).

2. Могілкі (без царквы); могільнік каля царквы; цвінтар (Смален. Дабр., Стол.). Тое ж пагосце (Нас. АУ).

□ в. Пагост Брэсц., Віц. (Лемц. Айк.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

па́па, ‑ы, м.

Вярхоўны галава рымска-каталіцкай царквы і дзяржавы Ватыкан. Рымскі папа. □ Марыю разам з другімі прыгожымі дзяўчатамі з другіх прыходаў пасылалі аднойчы на нейкую ўрачыстую імшу, якую правіў сам папа ў саборы Святога Пятра. Лынькоў.

[Лац. papa, ад грэч. pappas — бацька.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

катава́сія, ‑і, ж.

1. Песнапенне, што выконваецца абодвума клірасамі, якія для гэтага сыходзяцца разам на сярэдзіну царквы.

2. перан. Беспарадак, мітусня, неразбярыха. Паразумнеў надта малады народ, не слухаюць старэйшых. Ад гэтага і пайшла катавасія на свеце. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

духабо́ры і духабо́рцы, ‑аў; адз. духабор, ‑а і духаборац, ‑рца, м.; духаборка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. духаборкі, ‑рак; ж.

Гіст. Рэлігійная секта, якая адмаўляла абраднасць і дагматы праваслаўнай царквы (узнікла на поўдні Расіі ў 18 ст.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АРША́НСКАЯ ІЛЬІ́НСКАЯ ЦАРКВА́,

помнік архітэктуры псеўдарускага стылю. Пабудавана ў 1880 у Оршы на месцы царквы 1460 на левым беразе Дняпра.

Храм крыжова-купальнай кампазіцыі з 5-граннай апсідай і шатровай званіцай. Фасады дэкарыраваны філёнгамі, раскрапоўкамі, карнізамі, какошнікамі. Цэнтр. частка асн. аб’ёму завершана купалам. Тэр. царквы абнесена каменнай агароджай з брамай, вуглавымі вежамі і контрфорсамі.

т. 1, с. 539

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

aisle

[aɪl]

n.

1) прахо́д -у m. (паміж рада́мі крэ́слаў)

2) прыдзе́л -а m., бакавы́ нэф (царквы́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ло́на, -а, н.

1. Улонне.

2. уст. Грудзі ці чэрава жанчыны як сімвал мацярынства.

Мацярынскае л.

3. перан., чаго. Нетры зямлі, вады.

4. перан. Тое, што з’яўляецца прытулкам, прыстанішчам для каго-, чаго-н.

◊

У лона чаго, у знач. прыназ. з Р (кніжн.) — у сферу якой-н. дзейнасці.

У лона царквы.

|| прым. ло́нны, -ая, -ае (да 1 знач.; спец.).

Лоннае зрашчэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)